Life for Life
"Το θαύμα δεν είναι πουθενά
παρά κυκλοφορεί μέσα
στις φλέβες του ανθρώπου!!!"


"Στης σκέψης τα γυρίσματα μ’ έκανε να σταθώ
ιδέα περιπλάνησης σε όμορφο βουνό.
Έτσι μια μέρα το ’φερε κι εμέ να γυροφέρει
τ’ άτι το γοργοκίνητο στου Γοργογυριού τα μέρη !!!"


ΣΤΗΝ ΑΥΛΗ ΜΑΣ
Εμείς στο χωριό μας έχουμε ακόμα αυλές. Εκεί μαζευόμαστε, αμπελοφιλοσοφούμε,
καλαμπουρίζουμε, ψιλοτσακωνόμαστε μέχρι τις... πρώτες πρωινές ώρες! Κοπιάστε ν' αράξουμε!!!
-Aναζητείστε το"Ποίημα για το Γοργογύρι " στο τέλος της σελίδας.

18.3.15

Ο AΓΙΟΣ ΗΡΩΑΣ, Ο ΓΕΡΟΣ ΤΟΥ ΜΩΡΙΑ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ Ο ΜΕΓΑΣ!!! ΟΙ 'Ελληνες αντί να έχουν στο εικονοστάσι τους τον Κορυφαίο των Κορυφαίων 'Ελληνα 'Αγιο 'Ηρωα έχουν . . . . . εσύ αναγνώστη τι λες;

Φίλες και φίλοι, συναγωνιστές και πληνάδελφοι, οραματιστές και σκοταδιστές, ωχαδερφιστές και μαχητές, ψηφοφόροι της αδικοκρατίας, πριν διαβάσετε το πιο κάτω άρθρο πάρτε τα χαπάκια σας, καθήστε στην καρέκλα και πείτε να σας δέσουν για λόγους ασφαλείας, πριν αρχίσετε να βλασθημάτε ζητήστε να φύγει η μαμά η πεθερά και τα παιδιά απο το σπίτι, τώρα μπορείτε να ξεκινήσετε να διαβάζετε.... Oλόκληρο το κείμενο θα το βρείτε στην ηλεκτρονική διεύθυνση που υπάρχει στο τέλος του άρθρου. Πρίν είκοσι χρόνια που είχα επισκεφθεί το Ναύπλιο με φίλους απο τη Νότια Αφρική ήταν μαζί μας και ο μικρός Τζόναθαν ο οποίος τότε ήταν περίπου 7 ή 8 ετών, κάποια στιγμή λοιπόν ανεβήκαμε στο φρούριο και βρεθήκαμε στο σημείο που είχαν φυλακίσει τον ΑΓΙΟ ΗΡΩΑ ΘΕΟΔΩΡΟ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗ όταν τελείωσε η γραμματέας μου την ενημέρωση για την απίστευτη ιστορία του ΓΈΡΟΥ ΤΟΥ ΜΩΡΙΑ όλοι οι φιλοξενούμενοι μου είχαν μείνει άναυδοι απ' αυτά που άκουγαν, ο δε μικρός Τζόναθαν γύρισε προς το μέρος μου και με ρώτησε: Θείε Πέπο αφού αυτός ο άνθρωπος ήταν τόσο σημαντικός για σας τους Έλληνες γιατί τον κλείσατε στη φυλακή; 
Φίλες και Φίλοι ο μικρός Τζόναθαν είναι σήμερα 28 ετών και το καλοκαίρι -εκτος απροόπτου- θα τον έχουμε πάλι κοντά μας μήπως κάποιος/α από εσάς θα μπορέσει να του δώσει μια καλή εξήγηση; Σας ευχαριστώ. Σας εύχομαι καλή ανάγνωση, με σεβασμό και εκτίμηση.
Επικούρειος Πέπος. Υ.Γ. Ακόμα αναρωτιώσαστε γιατί φθάσαμε ως εδώ; Αχ! βρε ΛΙΑΝΤΙΝΗ πόσο δίκιο είχες για τον Ελληνοέλληνα. Όχι κύριε 'Μ' δεν έχουμε όλοι κοντή μνήμη. Φυσικά και νιώθουμε υπερήφανοι ως Τρικαλινοί για την πρωτοβουλία που πήρε ο Δήμος Τρικάλων και ζωγράφισαν τις διαβάσεις των πεζών με τα πλήκτρα του πιάνου!!!!!!!!!!!! Μιλάμε για φοβερή ιδέα, ανάμεσα στα πλήκτρα έχουν ζωγραφίσει νότες από τραγούδια του Μέγιστου Τρικαλινού Βασίλη Τσιτσάνη.

Η απολογία του Κολοκοτρώνη
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: (Μετά από μικρή παύση). Να αποχωρήσει της αιθούσης ο Δημήτριος Πλαπούτας για να απολογηθεί ο έτερος Θεόδωρος Κολοκοτρώνης.Δύο χωροφύλακες οδηγούν έΠλαπούτα, ενώ ο Κολοκοτρώνης σηκώνεται από τον πάγκο του και προχωρεί αγέρωχα προς τους δικαστές του. Τα βλέμματα όλων καρφώνονται πάνω του. Μπροστά τους, στέκεται ορθό ολόκληρο το Εικοσιένα. Φέρνουν το Ευαγγέλιο. Ο Πρόεδρος σηκώνεται, τον μιμούνται όλοι. Ο Κολοκοτρώνης απλώνει το χέρι του.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Ορκίζομαι να είπω την αλήθεια και μόνη την αλήθεια εις ό,τι ερωτηθώ.
ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ: Ορκίζομαι. (Κάθονται όλοι στις θέσεις τους).
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Πώς ονομάζεσαι;
ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ: Θεόδωρος Κολοκοτρώνης.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Από πού κατάγεσαι;
ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ: Από το Λιμποβίσι της Καρύταινας.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Πόσων ετών είσαι;
ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ: Εξήντα τέσσερων.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Τι επάγγελμα κάνεις;
ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ: Στρατιωτικός. Στρατιώτης ήμουνα. Κράταγα επί 49 χρόνια στο χέρι το ντουφέκι και πολεμούσα νύχτα μέρα για την πατρίδα. Πείνασα, δίψασα, δεν κοιμήθηκα μια ζωή. Είδα τους συγγενείς μου να πεθαίνουν, τ΄ αδέρφια μου να τυραννιούνται και τα παιδιά μου να ξεψυχάνε μπροστά μου. Μα δε δείλιασα. Πίστευα πως ο Θεός είχε βάλει την υπογραφή του για τη λευτεριά μας και πως δεν θα την έπαιρνε πίσω.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Τι απολογείσαι για την κατηγορία που σου αποδίδεται;
ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ: Τον απερασμένο Ιούλη διάηκα στην Τριπολιτσά για να στεφανώσω εν' αντρόγενο. Από κεί τράβηξα, μαζί με τη νύφη μου, για το μοναστήρι της Άγια-Μονής. Την παραμονή της Παναγιάς ήρθε κι ο Ρώμας στην Καρύταινα όπου καθίσαμε κάνα δυο μέρες. Έπειτα ο Ρώμας έφυγε κι εγώ γύρισα στην Τριπολιτσά στις 18 τ' Αυγούστου.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Είχες προηγουμένως άλλες συναντήσεις με το Ρώμα;
ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ: Δεν είχα πριν καμία συνάντηση μαζί του. Τον αντάμωσα για πρώτη φορά στην Τριπολιτσά. Μακριές ομιλίες δεν είχαμε. Τρώγαμε όμως μαζί.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Και τι λέγατε;
ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ: Τα συνηθισμένα όπου λένε οι άνθρωποι όταν τρώνε αντάμα ψωμί.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Δεν είχες την περιέργεια να ρωτήσεις τον Ρώμα για τα όσα διέδιδε περί Αντιβασιλείας;
ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ: Καμία περιέργεια δεν έβαλα στο νου μου.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Τον άλλον καιρό τι έκανες στην Τριπολιτσά;
ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ: Πάγαινα στο παζάρι. Σύναζα τους χωριάτες και τους μίλαγα επειδής ήτανε ερεθισμένοι από κείνους τους διαβόλους τα νόμιστρα. Τους έλεγα: «Βρε τσομπάνηδες, τι πλερώνατε τον καιρό της τουρκιάς και τι πλερώνετε τώρα; Δεν πλερώνετε τώρα λιγότερα απ' τον καιρό της τουρκιάς;». Και τους τ' απόδειχνα με παραδείγματα.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Τον πρίγκιπα Μπρέντ τον γνωρίζεις;
ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ: Ναι, τον γνωρίζω. Ήρθε μάλιστα στην Τριπολιτσά για να δη το Ρώμα. Σα μπατζανάκης του που είναι.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Τι παράγγειλες μ' αυτόν στο γιο σου το Γενναίο στ΄ Ανάπλι;
ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ: Τίποτα. Ούτε είχα και τίποτα να του παραγγείλω.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Ποιοι άλλοι ήταν τότε στην Τριπολιτσά;
ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ: Ο Νικηταράς και Πλαπούτας που είχανε έρθει απ' τα χωριά τους.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Τι άκουσες περί μιας αναφοράς εναντίον της Αντιβασιλείας και των Βαυαρών;
ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ: Δεν άκουσα τίποτα ούτε και μου μίλησε ποτέ κανείς για καμία τέτοια ανα-φορά.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Δεν άκουσες τίποτα;
ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ: Όχι.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Γνωρίζεις τους ληστές Κοντοβουνήσιο, Μπαλκανά και Καπογιάννη;
ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ: Τον Κοντοβουνήσιο τον γνωρίζω απ' τον εμφύλιο πόλεμο.
Ο Μπαλκανάς ήτανε γουρνοβοσκός. Τον κατάτρεχα. Δυο φορές μου 'φυγε απ' τα σίδερα. Τον Καπογιάννη δεν τον γνωρίζω.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Τον γραμματικό του Κοντοβουνίσιου, Χρήστο Νικολάου, τον ξέρεις;
ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ: Ναι. Είν' ένα ξόανο παιδαρέλι.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Τον Αλωνιστιώτη τον γνωρίζεις;
ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ: Τον γνωρίζω, είναι μάλιστα και συγγενής μου.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Ήξερες πως θα πήγαινε στη Λιβαδειά;
ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ: Όχι, δεν το ήξερα. Απ' τον κόσμο το άκουσα πως πήγε.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Δεν τον είχες δει προηγουμένως;
ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ: Όχι.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: (Δείχνοντάς το). Είναι αληθινό αυτό το γράμμα του Υπουργού των Εξωτερικών της Ρωσίας προς εσένα;
ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ: Ναι, είναι.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Πώς πήρε αφορμή να σου γράψει ο Ρώσος υπουργός;
ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ: Ήταν απάντηση σ' ένα δικό μου γράμμα. Πήρ' αφορμή για να του γράψω από τούτο δω το περιστατικό: Άμα ήρθε ο Βασιλιάς μας, ο πρεσβευτής της Ρωσίας Ρούκμαν άφησε ένα γράμμα του στο περιβόλι μου συστήνοντάς με στους Ρώσους καπετάνιους του Αιγαίου. Γι' αυτό έκαμα κι εγώ ένα ίδιο γράμμα συστήνοντας αυτόν και το ναύαρχό τους Ρίκορντ σε δικούς μας. Δε μου πέρασε η ιδέα πως αυτό βλάφτει είτε είν' εμποδισμένο. Τόκαμα από λεπτότητα.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Τι άλλο έγραφες σ' αυτό το γράμμα;
ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ: Τίποτις άλλο απ' τη σύσταση. Όσο για το γράμμα που έλαβα έλεγε ν' αγαπούμε το βασιλιά μας και τη θρησκεία μας. Άλλο δε θυμούμαι. Σ' αυτό φαίνεται τι μου γράφει ο Ρώσος υπουργός, φανερώνοντας έτσι με ποιο πνεύμα τούγραψα κι εγώ.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Πότε έφυγες για τελευταία φορά από δω;
ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ: Δε θυμάμαι καλά. Θαρρώ στις αρχές του Ιούλη. Ήτανε η πρώτη φορά που 'φυγα από όταν ήρθε ο βασιλιάς.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Και γιατί έφυγες;
ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ: Η αιτία όπου μ' έκανε ν' αφήσω την εδώ ήσυχη ζωή μου είναι, πρώτο γιατί εγώ είμαι βουνίσιος και με πειράζει η ζέστη, δεύτερο για να στεφανώσω ένα αντρόγενο και τρίτο γιατί μούγραψε ο γιος μου ο Γενναίος μην αρρωστήσω και γι' αυτό καθόμουνα στην Τριπολιτσά για τον καθαρό αέρα.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Και σ' όσους ερχόντουσαν να σε ιδούν τι τους έλεγες;
ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ: Τους συμβούλευα, καθώς έκανα και στην Άγια-Μονή, όπου έβαλα λόγο γι' αυτό.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Έχεις άλλο τίποτα να πεις για όσα σε κατηγορούν;
ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ: Τούτω δω μονάχα. Μετά το φόνο του Κυβερνήτη η Πατρίδα ήτανε χωρισμένη στα δύο. Εγώ άμα έμαθα το διορισμό του Βασιλιά, έκαμα τη σημαία του και σύναξα κι όλους τους φίλους μου και κάμαμε μιαν αναφορά στη Βαυαρία φανερώνοντας την αφοσίωσή μας. Όταν ήρθ' ο Βασιλιάς σκόρπισα τους ανθρώπους μου κι ησύχασα.
ΕΠΙΤΡΟΠΟΣ: Τότε, γιατί αντενέργησες στο βασιλιά σου και στην Αντιβασιλεία.
ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ: Εγώ ν' αντενεργήσω; Μα δε ξέρετε λοιπόν κι εσείς οι ίδιοι κι όλοι οι Έλληνες πόσο πάσκισα στον καιρό του σηκωμού ν' αποχτήσει το έθνος κεφαλή και να μου λείψουν οι φροντίδες; Άμα ο Θεός μου 'δωσε Βασιλέα, εγώ είπα σ' όλους τους φίλους μου: «Τώρα είμ' ευτυχισμένος. Θα κρεμάσω την κάπα μου στον κρεμανταλά και θα πλαγιάσω στην καλύβα μου ν' αποθάνω ήσυχος κι ευχαριστημένος».
Αυτά είπε ο Γέρος και κάθισε στον πάγκο του, ενώ στην αίθουσα απλώθηκε βαθιά σιωπή και αγωνία.


Η απολογία του Δημητρίου Πλαπούτα και οι αγορεύσεις του Επιτρόπου Μάσον και των συνηγόρων υπεράσπισης
Ακολούθησε η απολογία του Δημητρίου Πλαπούτα, στο τέλος της οποίας τόνισε (μετά από ερώτηση του Προέδρου αν έχει να συμπληρώσει κάτι):
«Τούτα δω μονάχα. Κατηγορούν εμένα και τον Γέρο, πως τάχα σηκώσαμε κεφάλι ενάντια στην Αντιβασιλεία και το Βασιλιά. Μα μήπως εγώ δε συνόδεψα τη Μεγαλειότη του και μπήκα εγγυητής για να 'ρθει να καθίσει το θρονί; Μας ανακατεύουν πάλι με ληστές και κάτι ασήμαντους ανθρώπους. Εμείς το 'χουμε ψηλά και καθαρό το κούτελο και δε μηχανευόμαστε βρομοδουλειές όπως η αφεντιά εκείνων που μας κατηγορούν γι' αναρχικούς. Ό,τι έχουμε να πούμε το λέμε ντρέτα και σταράτα (ειρωνικά και υπονοώντας τον Επίτροπο). Κύριοι δικαστές, είμαστε αθώοι. Άλλοι είναι οι εχθροί και προδότες της Πατρίδας».Οι παράλογες απαιτήσεις του Επιτρόπου
Η πιο δραματική φάση της δίκης αρχίζει τώρα. Ο Μάσον, αιφνιδιαστικά, αρνείται να απαντήσει στους συνηγόρους της υπεράσπισης, κατά τα ειωθότα, με την εξήγηση ότι «κρίνει περιττόν να χάνει τον καιρόν του». Αλλά ενώ παραιτείται ο ίδιος της δευτερολογίας, απαιτεί να μη δευτερολογήσουν ούτε οι συνήγοροι. Εκείνοι διαμαρτύρονται εντονότατα. Ο πρόεδρος Πολυζωίδης επεμβαίνει. Τονίζει «είμαι της γνώμης ότι ο κ. επίτροπος χρεωστά να απαντήσει. Η ανάπτυξης της κατηγορίας υπήρξεν ελλιπής. Έχει χρέος λοιπόν να την συμπληρώσει, άλλως οι συνήγοροι έχουν χρέος να την συμπληρώσουν».
Με τη δήλωση αυτή ο Πολυζωίδης αρχίζει την ιστορική του μάχη με το Μάσον, με το Μάουερ, με το καθεστώς της αυθαιρεσίας και αδικίας. Είναι η μάχη που θα τον καταστήσει σύμβολο της ελληνικής δικαιοσύνης. Στην πραγματικότητα την είχε αρχίσει ημέρες πρωτύτερα, στα παρασκήνια.
Πριν από την έναρξη της δίκης ο Μάσον είχε καλέσει στο σπίτι του και τα πέντε μέλη του δικαστηρίου και αφού τους παρουσίασε όσα στοιχεία είχε συγκεντρώσει, τους ρώτησε αν τα έβρισκαν αρκετά για να καταδικάσουν τους δυο στρατηγούς. Ο Πολυζωίδης εξεγέρθηκε και δήλωσε αμέσως: «Θάπτω εις τους κρυψώνας της σιωπής την αντάμωσίν μας εδώ, το διατί και το πώς. Αν είναι ανάγκη να προείπομεν τι, προλέγω ότι, αν οι στρατιωτικοί Έλληνες είναι αθώοι, έχομεν τιμιότητα να τους αθωώσωμεν, αν ένοχοι, αγάπην Πατρίδος να τους καταδικάσομεν εις δεσμά, εις θάνατον».

Προσπάθησαν επίσης να εξαγοράσουν και τον Τερτσέτη ενώ η δίκη διαρκούσε ακόμη.
Αφού δεν κατόρθωσαν να τους εξαγοράσουν επιχείρησαν να τους προκαταλάβουν. Το δημοσιογραφικό όργανο του Μάουερ, ο «Σωτήρ» δημοσίευσε άρθρο ενώ συνεχιζόταν η δίκη με το οποίο προαναγγελλόταν ως βέβαια, η καταδίκη των στρατηγών. Οι συνήγοροι κατήγγειλαν δημόσια την προσπάθεια και ζήτησαν από το Μάσον να διώξει την εφημερίδα. Ο Μάσον δεν καταδέχτηκε καν να απαντήσει. Τότε ο Πολυζωίδης, όρθιος, έκανε μια κατηγορηματική δήλωση: «Το δικαστήριον, είπε, δεν έχει άλλο συμφέρον από τον νόμον. Δεν έχει άλλον σκοπόν παρά την απόδοσιν της δικαιοσύνης. Τινές δεικνύουν μιαν επίσημον εμπάθειαν και άγνοιαν των νόμων. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να προλαμβάνει την κρίσιν της δικαιοσύνης. Αποδοκιμάζω όθεν το ανόητον άρθρον και προσκαλώ τον Επίτροπον να εναγάγει τον συντάκτην της εφημερίδος». Ο Μάσσον σε απάντηση κάγχασε.
Αυτή η διπλή άρνηση του Μάσον δημιούργησε μεγάλο θέμα, διότι και οι δυο πλευρές έδειξαν ακλόνητη επιμονή, η οποία σε λίγο εξελίχτηκε σε απροκάλυπτη διαμάχη. Ο Πολυζωίδης γνώριζε ότι, οι άλλοι τρεις δικαστές ήταν αποφασισμένοι να καταδικάσουν σε θάνατο τους στρατηγούς, γι' αυτό προσπαθούσε να πείσει τον Επίτροπο να δευτερολογήσει, προκειμένου να κερδίσει χρόνο, με την ελπίδα ότι θα μπορέσει να μεταπείσει έναν από τους «καταδικαστικούς» συναδέλφους του. Ο Μάσον επέμενε να επισπευτεί η έκδοση της απόφασης. Ο Πολυζωίδης παρακάλεσε θερμότατα τον Επίτροπο να δευτερολογήσει. Εκείνος, ανένδοτος, επέμενε στην άρνησή του. Επί μισή ώρα το δικαστήριο είχε πάψει ουσιαστικά να συνεδριάζει. Οι δικαστές στις έδρες τους σώπαιναν με αμηχανία. Ο Μάσον στη δική του έδρα σώπαινε και αυτός, με αλύγιστο πείσμα.
Στην αίθουσα το δικαστήριο είχε μείνει εμβρόντητο. Από κανένα δε διέφευγε ότι, εκείνη την ώρα, καταρρακωνόταν η δικαιοσύνη. Κάποια στιγμή ο Επίτροπος κατέβηκε από την έδρα του, και συνομίλησε μυστικά, με το νομάρχη Μαύρο, που βρισκόταν στην αίθουσα ως παρατηρητής του Μάουερ. Προφανώς έλαβε από αυτόν εντολές, διότι όταν επανήλθε στην έδρα του, δήλωσε ακόμη κατηγορηματικότερα ότι δεν εννοούσε να δευτερολογήσει.
Ο Πολυζωίδης συνέχισε τις εκκλήσεις του: «Σας παρακαλώ δια μιαν ακόμη φοράν, χάριν της δικαιοσύνης και της κοινωνίας να απαντήσετε!». «Δεν δύναμαι να απαντήσω», επέμενε ο Μάσον. «Πρέπει να το κάμετε», παρακαλεί εκ νέου ο Πολυζωίδης. Ο Μάσον ξαναγυρίζει στη σιωπή του. Υπάρχει μεγάλη αναταραχή στην αίθουσα. Ο νομάρχης Μαύρος φεύγει για να ζητήσει οδηγίες από τον υπουργό δικαιοσύνης Σχινά. Ο Πολυζωίδης, μετά από την κατάσταση που δημιουργήθηκε, διέκοψε τη συνεδρίαση για την επομένη, υπό τον όρο, όπως δήλωσε ρητά, «εάν δεν ομιλήσει ο Επίτροπος, να ομιλήσουν οι συνήγοροι».
Τη νύχτα εκείνη, στα παρασκήνια, πολλά διαδραματίστηκαν, που παρέμειναν όμως άγνωστα. Κινητοποιήθηκαν όλοι οι κυβερνητικοί και διπλωματικοί παράγοντες. Έγιναν διαβούλια με στόχο τη ζωή ή το θάνατο του Κολοκοτρώνη και του Πλαπούτα. Οι υπουργοί διχασμένοι συγκρούστηκαν, αλλά επικράτησε ο Κωλέττης. Σύγκρουση επήλθε και στους κόλπους της Αντιβασιλείας, όπου όμως επικράτησε επίσης ο Μάουερ. Οι «καταδικαστικοί» επιβλήθηκαν κατά κράτος. Οι «αθωωτικοί», Άρμανσπεργκ και Μαυροκορδάτος, υποχώρησαν ή προσποιήθηκαν ότι υποχωρούν, επιφυλασσόμενοι να αντεπιτεθούν αργότερα, στην κατάλληλη ώρα.

Το αποτέλεσμα των νυχτερινών διαβουλεύσεων, φανερώθηκε την επομένη στο δικαστήριο. Όταν ο πρόεδρος Πολυζωίδης έδωσε το λόγο στην υπεράσπιση, διότι ο επίτροπος αρνήθηκε και πάλι να δευτερολογήσει, ο Μάσον, θριαμβευτικά, του εγχείρισε μια έγγραφη απόφαση της Αντιβασιλείας, η οποία ενέκρινε τη στάση του Επιτρόπου και διάταζε την έκδοση απόφασης με την απειλή μάλιστα ότι θα καταδιώκονταν τα μέλη του δικαστηρίου που δε θα ήθελαν να συμμορφωθούν. Η διαταγή είχε τις υπογραφές και των τριών Αντιβασιλέων. Ο Πολυζωίδης δεν μπορούσε πια παρά να υποκύψει. Το δικαστήριο αποσύρθηκε για διάσκεψη, ενώ σε όλους έγινε αντιληπτό ότι η ζωή του Κολοκοτρώνη και του Πλαπούτα είχε κριθεί τελεσίδικα. Άλλωστε ο Μάουερ είχε φροντίσει να προϊδεάσει το λαό για την προαποφασισμένη θανατική καταδίκη.
Διαβάστε περισσότερα: Η δίκη του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη | Πάρε-Δώσε http://www.pare-dose.net
ΥΓ. ΣΑΣ ΠΡΟΤΕΙΝΩ να διαβάσετε τα βιβλία του κ. θ. Παναγόπουλου με τίτλο ΄΄τα ψιλά γράμματα της ιστορίας΄΄.
--------------------------------------------------------------------------------------


10 ερωτήσεις & απαντήσεις για το νέο βιβλίο του Θεόδωρου Παναγόπουλου


Συνέντευξη στον Μιχάλη Τζανάκη //
-Κε Παναγόπουλε, σας γνωρίσαμε κυρίως με τα Ιστορικά βιβλία σας «Τα ψιλά γράμματα της Ιστορίας» και «Όλα στο φως». Τι απήχηση είχαν στο αναγνωστικό κοινό στην Ελλάδα, καθώς και τα δυο χαρακτηρίστηκαν best seller;
Ομολογώ  ότι, όταν έγραψα  το πρώτο μου βιβλίο το 2009, δεν περίμενα ότι θα είχε τέτοια απήχηση και ότι θα παραμείνει εδώ και εννιά χρόνια στην επικαιρότητα.
Από τότε μέχρι σήμερα, καθημερινά, παίρνω συνεχώς δεκάδες μηνύματα και δέχομαι επαινετικά τηλεφωνήματα. Ο κόσμος διψάει ν’ ακούσει μια αλήθεια. Θεωρώ, ότι αυτός είναι ο βασικός λόγος της επιτυχίας των βιβλίων μου. Σε μια εποχή, όπου το ψεύδος γίνεται αλήθεια, το μαύρο, άσπρο, όλο και περισσότεροι υποψιάζονται ότι δεν φταίει ο γιαλός, αλλά το ότι στραβά αρμενίζουμε!

-Ο ίδιος κατάγεστε από την Πελοπόννησο, αλλά ζείτε πολλές δεκαετίες στην Κρήτη. Αλήθεια πώς βρεθήκατε στο νησί;
Ήρθα, πριν πολλά χρόνια, ως δικαστής σε μια πόλη της Κρήτης. Έγινα Δήμαρχος και επίτιμος δημότης αυτής της πόλης. Έγινα τύποις και ουσία Κρητικός. Εδώ μεγάλωσαν τα παιδιά μου, γεννήθηκε η κόρη μου, γεννήθηκαν και μεγαλώνουν τα εγγόνια μου. Η Κρήτη είναι η δεύτερη πατρίδα μου.

-Τα βιβλία σας ενώ στηρίζονται σε πλήθος ιστορικών πηγών, ωστόσο αναιρούν πολλά κεφάλαια της «επίσημης» Ιστορίας όπως τη μάθαμε από τις σελίδες των σχολικών βιβλίων. Πώς το εξηγείτε εσείς;
Όπως λέγεται, την ιστορία την γράφουν οι νικητές. Και νικητές στον Μεγάλο Αγώνα της Ανεξαρτησίας, στο τέλος, δεν αναδείχτηκαν οι ξυπόλυτοι και οι πεινασμένοι, που την ξεκίνησαν και έδωσαν το αίμα τους, αλλά η πλουτοκρατία του καιρού εκείνου, οι κοτσαμπάσηδες, συνεργάτες – όργανα της οθωμανικής εξουσίας, “εταίροι- κατά την σημερινοί ορολογία -, μαζί με τους “ετερόχθονες” Φαναριώτες και τους ομοίους τους, λακέδες της Εσπερίας. Όλοι αυτοί “από κοινού συμφέροντος κινούμενοι”, όπως λένε οι νομικοί, έβαλαν στο κάδρο (που στολίζει τις σχολικές αίθουσες και όχι μόνο) μαζί με τους πραγματικούς ήρωες και την αφεντιά τους, αυτοηρωποιούμενοι, ενώ ήσαν αντιπατριώτες και προδότες και το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν το πουγκί τους! Η ιδέα αυτή έπρεπε να παγιωθεί, εξ απαλών ονύχων, μέσα από την εκπαίδευση, όπως και έγινε, και στο τέλος κατάντησε εθνική ιδεολογία, – δηλαδή εθνικός μύθος, όσον αφορά την συνεισφορά αυτών των προσώπων, στην απελευθέρωση του Γένους. Στην συλλογική μνήμη, ο μύθος ταυτίστηκε, θεωρήθηκε ως πραγματικότητα και συσκότισε την αλήθεια.

-Τελικά η 25η Μαρτίου σηματοδότησε την αρχή μιας επανάστασης μόνο, ή ένα κύκλο εμφύλιων συγκρούσεων και την απαρχή της ξενοκρατίας στη χώρα μας;
Η 25η Μαρτίου, ή για είμαστε ακριβέστεροι, λίγες μέρες νωρίτερα, 23 ή και 15- άλλωστε δεν έχει και μεγάλη σημασία- αφού η 25η είναι και αυτή ένας από τους μύθους, πράγματι ήταν η έναρξη και μαζί η απαρχή δεινών για την δόλια πατρίδα. Η δόξα και ο διχασμός!
Στην αρχή όλοι ήταν σύμφωνοι. “Είχαμε μεγάλη ομόνοια. Ο ένας επήγε εις τον πόλεμο, ο αδερφός του έφερνε ξύλα, η γυναίκα του ζύμωνε, το παιδί του κουβαλούσε ψωμί και μπαρουτόβολα στο στρατόπεδο….” διηγείται ο Κολοκοτρώνης. Ώσπου; Ώσπου η κακή μοίρα της Ελλάδας έφερε εδώ, τον Μαυροκορδάτο και τον Κωλέτη. Αυτοί οι δυο, δεν ήρθαν για να βοηθήσουν να ελευθερωθεί η πατρίδα, αλλά για να την υποτάξουν και πάλι στα ξένα συμφέροντα, των οποίων αποδείχτηκε, ότι ήσαν πράκτορες. Ο πρώτος, υπάλληλος του Σουλτάνου, δραπέτευσε έγκαιρα από την Βλαχία, σαν κατάλαβε, ότι τον ηγεμόνα θείο του, ήταν έτοιμοι να τον αποκεφαλίσουν οι Τούρκοι. Ο δεύτερος, γιατρός του γιου του Αλή πασά, μόλις είδε τα σκούρα, το ‘σκασε από τα Γιάννενα, μόλις ο Χουρσίτ πασάς πολιόρκησε τον Αλή. Τόσο απλά και για τους δυο! Σαν τα ποντίκια, που εγκαταλείπουν πρώτα το σκάφος, που κινδυνεύει. Αν ήσαν λάτρεις της Ελλάδας και της ελευθερίας της, έπρεπε να κατέβουν νωρίτερα εδώ και να οργανώσουν τον Αγώνα. Ή όλοι μαζί θ αγωνιστούμε, ή όλοι θα πεθάνετε! Και ακριβώς, είναι αυτοί οι δυο, που οδήγησαν τον τόπο  στην ξενοκρατία.

-Γιατί πιστεύετε στρεβλώνεται η επίσημη Ιστορία μας; Ποιες είναι οι σκοπιμότητες της «Αγιοποίησης» ή της «Δαιμονοποίησης»  κάποιων πρωταγωνιστών της και πόσο αυτό επηρέασε τη σύγχρονη πορεία του Κράτους;
Εξήγησα προηγουμένως τους λόγους αγιοποίησης κάποιων και δαιμονοποίησης κάποιων άλλων. Λογικό  επακόλουθο είναι, ότι η παραχάραξη της ιστορίας, έγινε από τους δυο παραπάνω “εισβολείς” και τους παρατρεχάμενους τους, που “βασίλεψαν”στην πολιτική σκηνή, τα επόμενα περίπου πενήντα χρόνια. 
-Η δίκη του Κολοκοτρώνη από την Αντιβασιλεία και οι μεθοδεύσεις που ακολουθήθηκαν τότε είχαν στο στόχαστρο μόνο το Γέρο του Μοριά ή μήπως στόχευαν και κάτι άλλο;
Η δίκη του 1834, στο Ναύπλιο είχε τυπικό στόχο, τον πολυθρύλητο Κολοκοτρώνη, ως εκφραστή του λαϊκού αισθήματος, έναντι της αντιβασιλείας του Όθωνα. Ουσιαστικός όμως στόχος ήταν η καθυπόταξη του νέου βασιλιά και της επιτροπείας του, στα κελεύσματα της αγγλικής πολιτικής, στην οποία αντιδρούσε η πλειοψηφία της αντιβασιλείας και ο Κωλέτης, εκπρόσωποι των γαλλικών συμφερόντων. Εξιλαστήρια θύματα ο Κολοκοτρώνης και ο Πλαπούτας των ραδιουργιών αυτών των ξένων δυνάμεων.

Βρίσκετε ομοιότητες της περιόδου εκείνης, δηλαδή της εγκαθίδρυσης της Βαυαροκρατίας με τη σημερινή, ως προς το ρόλο των πατρώνων της χώρας, αλλά και της πολιτικής ελίτ της;
Η ιστορία  επαναλαμβάνεται. Και τότε και σήμερα ως τραγωδία.  1833. Η Ελλάδα επαρχία της Βαυαρίας – Γερμανίας. Διεκδικητές της “προστασίας”, Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία, Αυστρία. 1941. Γερμανική κατοχή, υποδούλωση. 1945, Απελευθέρωση. “Προστάτες”. Άγγλοι και μετά Αμερικανοί. Από πάνω και απέναντι, οι Σοβιετικοί!
2018  “Προστάτες”. Γερμανοί,  Αγγλοσάξωνες, Φράγκοι,  Αλαμανοί, Γαλάτες, Βάνδαλοι, Βησιγότθοι, Ίβηρες, Κέλτες Δανοί, Ολλανδοί κλπ. Λένε ότι είναι 27!  Όλοι φίλοι, εταίροι, αγορές, τοκογλύφοι, δανειστές. Και με μια λέξη: “Θεσμοί ” !
Και η ηγεσία της χώρας και τότε και τώρα…μουγκή! Έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες: “Οι βάρβαροι υποτάσσονται, δια το μη δύνασθαι την ου συλλαβήν λέγειν” γιατί δεν μπορούσαν να πούνε το ΟΧΙ!

-Ως πρώην δικαστής, πώς σχολιάζετε το ρόλο της Δικαιοσύνης για την αποφυγή της διαφθοράς και της αυθαιρεσίας από κρατικούς εκπροσώπους;
Ποιά δικαιοσύνη. Το 1834, ο Όθωνας διόρισε ως δικαστή, στην Χαλκίδα, ένα…. σαλπιγκτή του βαυαρικού στρατού και ο Κωλέτης στην δίκη του Κολοκοτρώνη τον ίδιο χρόνο, ένα γραφιά, του Υπουργείου Εσωτερικών. Στους καιρούς μας, την ηγεσία της δικαιοσύνης την διορίζει ο πρωθυπουργός!
Ο ίδιος νομοθετεί, κυβερνά, ελέγχει την δικαιοσύνη! Τόσο απλά! Και τι να σου κάνουν οι δικαστές; Αυτοί, μόνο τον νόμο καλούνται να εφαρμόσουν και τίποτα περισσότερο. Και σήμερα οι νόμοι έρχονται με φαξ από το Λονδίνο και το Βερολίνο και εδώ απλώς μεταφράζονται!

-Ποια είναι η συνεισφορά του νέου σας βιβλίου, «ο φυλακισμένος του Ιτς Καλέ» στη γνώση των γεγονότων της περιόδου και πώς μπορεί να αξιοποιηθεί αυτή η γνώση από όλους μας;
Με τα βιβλία μου, βάζω ένα μικρό λιθαράκι, στο Παλάτι της Γνώσης, που πρέπει να χτίσουμε όλοι μαζί. Βάλε και συ ένα σύντροφε- πατριώτη. Μπορείς! Μη λες δεν μπορώ. Αν δεν τολμάς, δεν είναι γιατί τα πράγματα είναι δύσκολα, αλλά είναι δύσκολα, επειδή δεν τολμάς !

-Μετά και αυτό το βιβλίο, θα συνεχίσετε την Ιστορική σας έρευνα και αν ναι, για ποια περίοδο της νεοελληνικής Ιστορίας;
Το επόμενο βιβλίο, – Θεού θέλοντας, όπως λέγεται, θ’ αναφέρεται στις δυο βασιλικές δυναστείες, που βασίλεψαν στην Ελλάδα, τα τελευταία εκατόν εικοσιπέντε χρόνια και στα δεινά που επισώρευσαν στον ελληνικό λαό, με τους συνεργάτες τους,  σφουγκοκωλάριους πολιτικούς, που τις υπηρέτησαν πιστά, με ονόματα και διευθύνσεις!
Σας χαιρετώ με σεβασμό και Επικούρεια διάθεση ο Επικούρειος Πέπος.