Life for Life
"Το θαύμα δεν είναι πουθενά
παρά κυκλοφορεί μέσα
στις φλέβες του ανθρώπου!!!"


"Στης σκέψης τα γυρίσματα μ’ έκανε να σταθώ
ιδέα περιπλάνησης σε όμορφο βουνό.
Έτσι μια μέρα το ’φερε κι εμέ να γυροφέρει
τ’ άτι το γοργοκίνητο στου Γοργογυριού τα μέρη !!!"


ΣΤΗΝ ΑΥΛΗ ΜΑΣ
Εμείς στο χωριό μας έχουμε ακόμα αυλές. Εκεί μαζευόμαστε, αμπελοφιλοσοφούμε,
καλαμπουρίζουμε, ψιλοτσακωνόμαστε μέχρι τις... πρώτες πρωινές ώρες! Κοπιάστε ν' αράξουμε!!!
-Aναζητείστε το"Ποίημα για το Γοργογύρι " στο τέλος της σελίδας.

12.9.10

Το χρονικό ενός μαγικού καλοκαιριού στο Μαγευτικό και Πανέμορφο Γοργογύρι, και στο στον μεγάλο μας έρωτα το Πήλιο.

Αγαπητοί μας φίλοι και επισκέπτες του filomatheia γεια σας. Μετά από μεγάλη αδράνεια λόγω διαφόρων προβλημάτων ήμαστε ξανά εδώ μαζί για να εκθέσουμε τις καλοκαιρινές μας εμπειρίες, τις προτάσεις μας, τις μουσικές μας, τις επιλογές μας, τους προορισμούς μας και γενικότερα σκέψεις και απόψεις.
Nα ευχηθώ καλές σπουδές στα κορίτσια που πέρασαν σε διάφορες σχολές, Σύλβια, Τερψιχόρη, Ναυσικά, Δέσποινα και καλό κουράγιο σε αυτές που θα επιλέξουν να ξαναδώσουν πανελλήνιες για κάτι καλύτερο.
Θα ξεκινήσω το ταξίδι της φετινής όμορφης περιπλάνησης από το Γοργογύρι και θα σταθώ σε δύο νεραϊδες και ένα αγγελούδι. Στην αυλή των θαυμάτων φέτος ζήσαμε ξανά πολύ όμορφες στιγμές. Ειδικά ανήμερα της Παναγίας είχαμε την τύχη να δούμε 2 νεράϊδες, την Ρία και την Ζωή κι ένα μικρό αγγελάκι να πέφτει από τον ουρανό, του οποίου το όνομα ήταν Αλεξάνδρα. Έγιναν πολλά σημαντικά φέτος στο Γοργογύρι για αυτό θα ξεκινήσω με την σειρά.
Στις 13 Αυγούστου στην πλατεία του χωριού ο σύλλογος είχε οργανώσει συναυλία ροκ τραγουδιού για τη νεολαία. Μεταξύ των μελών του συγκροτήματος ήταν η Ζωή και Παναγιώτης Αργυρίου. Μεταξύ των θεατών όμως ήταν και "μη νεολαίοι" με αποτέλεσμα να είναι ανασταλτικοί παράγοντες। Νομίζω πως την επόμενη φορά θα πρέπει να υπάρχει face control. Αυτή η εκδήλωση θα πρέπει να είναι μόνο για νέα παιδιά. Ευχάριστη έκπληξη στο τραγούδι ήταν η κόρη της Αρετής και του Λευτέρη Αργυρίου. Η επιρροή της μουσικότητας της Αρετής ήταν για την κόρη της καταλυτική. Μια ακόμη ευχάριστη έκπληξη της βραδιάς ήταν η συνάντηση με τον εκκολαπτόμενο νεαρό ποιητή Βασίλη Πράσινο, ποιήματα του οποίου έχουμε ήδη αναρτήσει στο ιστολόγιο μας. Ελπίζω όλα να πάνε καλά και στο μέλλον στην αυλή των θαυμάτων να έχουμε μια βραδιά ποίησης αφιερωμένη στον Βασίλη.
Σάββατο 14/8:
Η επανάσταση της πίτας. Οι φούρνοι στο χωριό πήραν φωτιά. Οι κοπέλες του χωριού με τη συμβολή των μανάδων και των γιαγιάδων τους έβαζαν τα δυνατά τους για το ποια θα φτιάξει την πιο γευστική πίτα. Το άνοιγμα των φύλλων κάλυπτε ένα γήπεδο ολυμπιακών διαστάσεων. Τα μυστικά βγήκαν από τα σεντούκια του μυαλού των μεγαλύτερων και όλο το χωριό μοσχοβόλαγε ενώ η ατμόσφαιρα για τους κοιλιόδουλους ήταν μαρτύριο। Ανυπομονούσαν να δουν τις πίτες στο τραπέζι και μετά στην κοιλιά τους. Ήταν πράγματι μια ημέρα γαστρονομικής επανάστασης. Η ανταπόκριση ήτανμεγάλη, περίπου 40 πίτες διαφόρων ειδών αποτελούσαν έναν πανέμορφο πίνακα που θα ζήλευε και ο Πικάσο. Η ιδέα ήταν των γυναικών που είναι μέλη του συλλόγου και εύχομαι ως θηλυκά μυαλά να γεννούν πάντα όμορφες ιδέες.
Το πρόγραμμα είχε ως εξής: θεατρικό σκετς από την θεατρική ομάδα Ξυλοπάροικου. Παρουσίαση διαδικασίας παρασκευής πίτας από την κ. Τσιούνη. Παραδοσιακοί χοροί από τις κοπέλες του χωριού και μετά γευσιγνωσία από πίτες και πάλι πίτες. Η βραδιά έκλεισε με χορούς από τους επισκέπτες που είχαν κατακλύσει το χώρο της πλατείας. Ήταν μια πολύ όμορφη εκδήλωση και εύχομαι να συνεχιστεί και του χρόνου.
15/8 -Μεγάλη η χάρη της Παναγίας.
Βραδιά ποίησης με Ελύτη, Ρίτσο και μουσική Μίκη Θεοδωράκη. Η Ρία, η Ζωή και η Αλεξάνδρα για τις απαγγελίες των ποιημάτων. Η αυλή των θαυμάτων με την βοήθεια του σκηνοθέτη Mr Pepou είχε φορέσει τα γιορτινά της και ξαναζούσε στιγμές του 2007. Η ομάδα στήριξης (Ο.ΚΡ.Α κ Λ.Ο.Γ.) ήταν παρούσες για να επέμβουν ανά πάσα στιγμή πουευτυχώς δεν χρειάστηκε, γιατί όλα πήγαν καλά. Την έναρξη έκανε η Αλεξάνδρα με το ποίημα του Ελύτη "Ο ποιητής".
Στη συνέχεια τη σκυτάλη πήραν η Ρία και η Ζωή που με τις μελωδικές φωνές τους μας ταξίδεψαν στα μονοπάτια της ποίησης. Το "Άξιον Εστί" και η "Ρωμιοσύνη" δονούσαν την ατμόσφαιρα. Ήταν μια υπέροχη βραδιά, παρών βέβαια ήταν και τα κορίτσια που έλαβαν μέρος στις προηγούμενες εκδηλώσεις, απλά αυτή τη φορά ο ρόλος τους ήταν διαφορετικός.

Η βραδιά ήταν αφιερωμένη σε τρία πρόσωπα πολύ αγαπημένα που δυστυχώς δεν είναι πια στη ζωή. Στον πατέρα μου Νικόλαο Γκοβίνα, στους φίλους Βασίλη Ντακούλα και Νικόλαο Ντακούλα. Και φυσικά η βραδιά έκλεισε όπως πρέπει να κλείνει μια όμορφη βραδιά του Αυγούστου στο Γοργογύρι, με χορούς.
17/8 Απίθανη εμπειρία, Απίθανη Παρέα, Απίθανη Διαδρομή.
Όλα ξεκίνησαν από μια ιδέα του ιδεολόγου της Ο.ΚΡ.Α (η Ο.ΚΡ.Α. είναι παντού) Αποστόλη Αποστόλου, περίπου στις αρχές Αυγούστου όταν έριξε στο τραπέζι την ιδέα της κατάκτησης της κορυφής "Τρύπιο Λιθάρι" στον Κόζιακα। Στην πορεία ο Mr Pepos ως υλοποιητικός βραχίονας της Ο.ΚΡ.Α ανέλαβε την υλοποίηση της ιδέας του Τόλη. Κάπως έτσι και χωρίς ιδιαίτερη προετοιμασία, την Τρίτη το πρωί στις 05:30 πμ. μαζευτήκανε 21 ορειβάτες!!!! Αποφασισμένοι για όλα συγκεντρώθηκαν στην πλατεία του χωριού όπου έκαναν το σχετικό ζέσταμα και το "Ζντό" της Ο.ΚΡ.Α. Στις 05:45 η ομάδα με την συνοδεία του Thomas Cook αναχώρησε για την Κόρη. Εκεί ο αρχηγός της αποστολής κ. Ευθύμιος Τσαντήλας έκανε την σχετική καταμέτρηση, μας ρώτησε επίσης αν υπήρχε στην ομάδα κάποιο μέλος με κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα υγείας το οποίο θα έπρεπε να αναφέρει και γενικά μας έδωσε οδηγίες για την ανάβαση. Η μόνη παρατήρηση που έκανε ήταν στον Γκοτζό γιατί τον είδε να κρατάει μονοένα μικρό μπουκαλάκι μόνο με νερό, όταν τον ρώτησε που είναι τα υπόλοιπα πράγματα του, αυτός έδειξε τον σάκο του Τζίμ Άνταμς. Ο αρχηγός τον πίστεψε αλλά αυτός έλεγε ψέματα. Κάπως έτσι έγινε το πρώτο ξεκίνημα το οποίο οφείλω να ομολογήσω πως ήταν λίγο πιο γρήγορο από ότι θα έπρεπε. Αυτό που διαπίστωσα από την πρώτη στιγμή ήταν το όμορφο κλίμα της παρέας.
Αρχηγός: Ευθύμιος Τσαντήλας
Υπαρχηγός: Ευάγγελος Παπαδημητρίου
Υπασπιστής: Mr. Alex
Ειδική αποστολή: Γκοτζό
Cameraman: Αποστόλης Αποστόλου
Γιατρός αποστολής: Doctor
Φυσικοθεραπευτής: Τζίμ Άνταμς
Δημοσιογραφική κάλυψη: Pepos the Great
Υπεύθυνος επικοινωνίας: Nick the Greek – Cosmote
Μέλη: Λαμπρινή Γκοβίνα, Βασιλική Γκοβίνα, Ελένη Γκουβίνα, Βασίλης Γκουβίνας, Λίτσα Γούναρη, Ζωή Γούναρη, Γιάννης Γούναρης, Κωστής Ντακούλας, Γιώργος Μόσχοβος, Βιβή Τσιούνη, Φίλιππος Παπαδημητρίου, Χαρούλα Παπαδημητρίου.
Διασώστες: Νίκος Οικονόμου, Νίκος Γούναρης

Δεν θα σταθώ στη διαδρομή, παρά μόνο για να πω κρίμα σ’ αυτούς που δεν έχουν δει με τα μάτια τους αυτό το μαγευτικό τοπίο. Στις 09:45 και το τελευταίο μέλος της αποστολής πατούσε το Τρύπιο Λιθάρι!!! Ήταν απίστευτο είχαμε φτάσει όλοι και ήμασταν και ξεκούραστοι! Για αρκετή ώρα είχαμε μείνει άναυδοι από την ομορφιά του τοπίου, άλλοι απότην τρύπα και άλλοι από πιο ψηλό σημείο χαιρετούσαμε τους δικούς μας κάτω στο χωριό, ανεμίσαμε και την σημαία της Ο.ΚΡ.Α και γεμάτοι ικανοποίηση σαν κουρασμένοι μαχητές καθίσαμε για φαγητό, ο Γκοτζό έφαγε όλους τους κεφτέδες της Λαμπρινής.
Αφού ο αρχηγός έκανε πάλι την καταμέτρηση και μας βρήκε ok επειδή μας είδε ξεκούραστους και επειδή το μονοπάτι ήταν πια βατό! Έτσι μας είπε τουλάχιστον, πρότεινε να χωριστούμε σε 2 ομάδες. Ξέχασα να αναφέρω πως κατά την παραμονή στο Τρύπιο Λιθάρι έγινε και διαγωνισμός σκοποβολής. Ο Γκοτζό ήταν ο πιο εύστοχος για αυτό και την επομένη πήρε το χρυσό μετάλλιο. Με εντολή λοιπόν του αρχηγού χωριστήκαμε σε 2 ομάδες στην Α ομάδα παρέμεινε αρχηγός ο Ευθύμης Τσαντήλας και στην Β όμαδα έχρισε αρχηγό τον Γκοτζό. Ούτε εδώ θα σταθώ σε λεπτομέρειες παρά μόνο για να αναφέρω την απαράδεκτη κατάσταση του καταφύγιου, το καταπληκτικό νερό, το πανέμορφο τοπίο, την αλληλεγγύη της παρέας, την υπερπροσπάθεια του προέδρου Βασίλη Γκουβίνα, τα τροφαντά και καθαρά πρόβατα και γελάδια και την αντοχή όλων. Μετά το καταφύγιο είχαμε διάφορα όμορφα περιστατικά, π.χ. η Λουλούκα που έφθασε στο τέλος μέσα στην πρώτη τετράδα, η κινηματογραφική σκηνή όπου ο Νικολάκης έκανε τον τάχα μου κουρασμένο της ερήμου, εκεί που ο Γκοτζό έκανε τον εξαντλημένο και είπε: "δεν πάω πουθενά ας έρθει η αρκούδα να με φάει!" – δηλαδή μια αρκούδα θα έτρωγε την άλλη?- π.χ. την ώρα που η Λουλούκα είπε στην Λίτσα πως θέλαμε ακόμη 1 ½ ώρα και προς στιγμήν παγώσαμε τάχα μου τάχα μου, την ώρα που ήρθε το συνεργείο διάσωσης και εμείς κάναμε τους δήθεν ψόφιους κοριούς, π.χ. όταν μας φόρτωσε ο Νίκος Γούναρης στην καρότσα και μας περνούσε μέσα από τα χωριά και εμείς όρθιοι απολαμβάναμε το χειροκρότημα των παρευρισκομένων ενώ οι αρχές με κάθε τρόπο διευκόλυναν το πέρασμα μας, π.χ. όταν ο Νικολάκης αντίκρισε το τζιπάκι και έκανε πως χάρηκε πάρα πολύ και φώναζε: είσαι ο σωτήρας μας, είσαι ο σωτήρας μας ήταν μια σκηνή που θα ζήλευε και ο Ντάστιν Χόφμαν. Αυτά και άλλα πολλά συνέβησαν και χαρά σ’ αυτούς που τα έζησαν.
18/8 Απονομή Μεταλλίων
Η βραδιά ήταν καταπληκτική, η αυλή των θαυμάτων είχε φορέσει ξανά τα γιορτινά της για να υποδεχθεί τους ολυμπιονίκες της ορειβασία. Πριν την απονομή έγινε η προβολή της υπερπροσπάθειας των αθλητών και όσοι συμμετείχαν στην ανάβαση τότε συνειδητοποίησαν το πόσο δύσκολο ήταν το εγχείρημα που πραγματοποίησαν. Μετά το τέλος της παρουσίασης των videos και των φωτογραφιών έφθασε η μεγάλη στιγμή της απονομής των μεταλλίων. Τα χρυσά μετάλλια και τα χαμόγελα έλαμπαν στο στήθος και στα πρόσωπα των αθλητών. Αρκετοί πήραν τον λόγο για να μιλήσουν για την εμπειρία της ανάβασης κ.ο.κ.
Θα σταθώ ιδιαίτερα στην ομιλία του Ηγέτη-Νίκου, ήταν μια ομιλία για σεμινάρια, σχολίασε μεταξύ άλλων το ανεπανάληπτο και δημιουργικό κλίμα της παρέας και πως αν αυτό το κλίμα το μεταφέρουμε στην καθημερινοτητά μας, τότε υπάρχει ελπίδα να αλλάξει η κοινωνία μας। Ήταν μια βραδιά μαγική, ευχαριστώ τον Τόλη για την ιδέα του, ιδεολόγε ρίξε και άλλες ιδέες στο τραπέζι, τον αρχηγό για την προστασία της ομάδας, τους σωτήρες "Ν+Ν" και όλους όσους συμμετείχαν σε αυτή την μοναδική εμπειρία. Τελικά υπάρχουν πολύ όμορφα πράγματα δίπλα μας, που μπορούν να μας κάνουν ευτυχισμένους αλλά η απουσία της παρέας και η εγκατάλειψη τους εαυτού μας στο εγώ μας δεν μας επιτρέπουν να τα ανακαλύψουμε. Ας βγούμε από το καβούκι μας, ας αφήσουμε τη μοναχικότητα μας και να αφεθούμε στο όμορφο κλίμα της παρέας. Ευχαριστώ επίσης τους φίλους από το Κορωπί που παρευρέθησαν στη γιορτή της απονομής καθώς επίσης και του Γιάννη Βλάνδο και Μαριλού.
ΥΓ. Tο χρυσό μετάλλιο του Mr Pepou το παρέλαβε και το κράτησε ο εγγονός του Βασίλη Ντακούλα – Τσιγαρίδα για αυτό και η χαρά του ήταν διπλή. Κάπως έτσι η βραδιά έφθασε στο τέλος, κλείνοντας βέβαια με χορούς από τους παρευρισκομένους.
Το Σάββατο η Ο.ΚΡ.Α αναχώρησε για τον Αϊ Γιάννη στο Πήλιο όπου ανακάλυψε την Νταμούχαρη, την Χαρίκλεια, την θεία Σπυριδούλα με το υπέροχο σπίτι και τα καταπληκτικά της λουλούδια και κυρίως με την χρυσή καρδιά, τα προκομμένα επίσης Χαραλαμπάκια, την Έρι, την Αγγελική, τον Γιώργο, την Δήμητρα, τον Βασίλη, τον καπετάν Μπάμπη και φυσικά τα δύο μοναδικά σε γεύσεις φαγάδικα – στη Νταμούχαρη – με τον καταπληκτικό άνθρωπο –καλλιτέχνη- ιδιοκτήτη του "Νταμούχαρη Hotel" και του φαγάδικου "Tο Καραγάτσι" που αξίζει τον κόπο να πάει κάποιος στην Νταμούχαρη για να δει το τι έχει συλλέξει αυτός ο άνθρωπος και το πόσο έχει ομορφύνει το τοπί. Και κυρίως έχει ομορφύνει το τοπίο με τα πέντε παιδιά του.
ΥΓ. Θεία Σπυριδούλα σε ευχαριστούμε για την προσφορά σου. Επιστροφή 23/8 στην Αθήνα.
Επίλογος:
Σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ γιατί είσαι ωραία σ΄αγαπώ γιατί είσαι εσυ.΄
Ας χαρούμε τη ζωή γιατί η κάθε μέρα που περνάει είναι μοναδική.
Ένας Γοργογυραίος

α/α Pepos, Pepe, Poof

27.5.10

Ποιητική συλλογή Βασιλείου Πράσινου [μισός Γοργογυραίος και μισός Ξυλοπαροικιώτης] στο ιστολόγιο της Λογοτεχνικής Ομάδας Γοργογυρίου.


Σαν φύγω
Σαν φύγω δεν θέλω αγάπη μου
Να κλαις μαρτυρικά στα λουλούδια που φύτρωσαν στον τάφο μου
Δεν θέλω να κλαις για μένα
Σαν φύγω δεν θέλω αγάπη μου τα δάκρυά σου
Να ποτίζουν τ ΄ αλαφρό τούτο το χώμα
Θέλω μόνο να με θυμάσαι που και που
Με νοσταλγία μονάχα κι όχι πόνο
Σαν φύγω να ξέρεις αγάπη μου δεν θα 'μαι νεκρός
Θα ζω κάπου για σένα και θα σε σκέφτομαι
Θα 'μαι αστέρι που θα σε οδηγεί σε κάθε
Νέο μονοπάτι, σε κάθε νέο έρωτα
Θα 'μαι νυχτοπούλι που θα σου κελαηδά ευλαβικά
Όλα τα βράδια εκείνα που είναι η χαρά μακριά
Σαν φύγω δεν θέλω αγάπη μου
Να ζεις στην καταχνιά του θανάτου μου
Δεν θέλω το μαύρο να κυκλώσει τη ζωή σου

Θέλω μονάχα να γελάς σαν παιδί
Σαν να σου μιλούσα για ένα ταξίδι πολύ μακρύ
Σαν φύγω δεν θέλω αγάπη μου
Να κλαις μαρτυρικά στα λουλούδια που φύτρωσαν στον τάφο μου

Μια ζωή ματαιότητας
Γεννιέσαι κλαίγοντας ανύποπτα με πόνο
Δεν διαλέγεις τίποτα, μετράς το χρόνο
Ο καιρός περνά γρήγορα, έχεις ακόμη δρόμο
Τις δυσκολίες της ζωής σου έδωσαν δώρο
Περίεργοι σε πλησιάζουν μα δεν τους βλέπεις
Μεγαλώνεις και σου λένε πως πρέπει να τρέχεις
Σε στηρίζουν όλοι λένε μα όλοι φεύγουν
Το παιχνίδι του κέρδους πάντα παίζουν
Χάνεσαι κυνηγώντας νεκρές και μαύρες σκιές
Ποτέ δεν πρόκειται να έχεις αυτό που θες
Όλα τα ωραία που σου έχει τάξει ο θεός

Θα τα βρεις μπροστά σου εμπόδια γιατί ήσουν καλός
Συνεχίζεις να υπάρχεις σε περνάνε για τρελό
Ελπίζεις σε κάτι ωραίο και πιο αβρό
Η μοναξιά σκεπάζει πάντα όσα ονειρεύτηκες
Να τολμήσεις να αλλάξεις ποτέ δεν σκέφτηκες
Βολτάρεις, ψωνίζεις, γεμίζεις σκουπίδια
Τα πάντα σε κουράζουν τα βλέπεις ίδια
Να νιώσεις μέσα σου ζωή δεν βρίσκεις τρόπο
Τελικά φεύγεις το ίδιο ανύποπτα σχεδόν γεμάτος τρόμο
Ο γιός της ελπίδας
Είδαν τα μάτια μου ανθρώπους διαφορετικούς,
να κυνηγούν μια ζωή απόκρυψης και μοναξιάς
χωρίς φίλους πραγματικούς
Τους μιλάς και χάνονται σ΄ ένα κόσμο
που δημιούργησαν μόνοι τους
καθαρά για να χωρέσουν σ' αυτόν την τρέλα τους
Πόσες πλατείες γεμάτες παιδιά και πόσοι δρόμοι
να μένουν θεατές αυτού που βλέπεις και κάνεις

άραγε πως νιώθεις που σκοτώνεις τη μοίρα;
ταξίδια με μια φυσαρμόνικα στο χέρι
κι αναζητάς κι εσύ όπως όλοι ένα άνθρωπο
κι αν έχει και μια κιθάρα καλώς θα περνάτε φίνα
όπως και να 'χει γυρνάς με τραίνα και λεωφορεία
χάνεις τα μάτια σου από τον κόσμο
προσπαθώντας απλά να ζήσεις όπως ονειρεύτηκες
σε μια πόλη γεμάτη σκόνη και μιζέρια
τραγουδάς στους περαστικούς όχι για λεφτά
νομίζεις πως έχεις ταλέντο και κάποιος θα σε δει
κάθε μέρα ρίχνεις το σάκο σου στην πλάτη
και τραβάς ποιος ξέρει για που ούτε και συ ξέρεις
σε φωνάζουν αλήτη και βρωμιάρη τυχοδιώκτη
μα η καρδιά σου κρύβει όλη την ύπαρξή σου
άντεξε λοιπόν ανύπαρκτε εραστή των δρόμων


F.G.Lorca

Ποιητή των ανέμων εσύ

Που θέριεψες σαν τον λεβάντε τον δικό σου
Παγκόσμιε άνθρωπε, της φύσης τέκνο
Αγωνιστή αθάνατε των κατατρεγμένων
Ζεις παντοτινά
Αγάπης έκφραση και αθωότητας καθάριας
Τραγούδι των χωριών της μεσογείου
Παιδί που αναζητά φιλί στη χαραυγή
Πλατεία γεμάτη στοργή για όλα
Πόσες αμμουδιές σε ζήτησαν;
Ελέους αναλαμπή και δάκρυ μιας αχτίδας
Αφρέ όλων των θαλασσών της νιότης
Σκιά και όαση στην έρημο της θλίψης
Στάλα της πιο φτωχής ηπείρου
Δεν κάηκε η θύμησή σου

Μποέμικα μεσάνυχτα
Τα σύννεφα στάζουν πάνω από το κεφάλι μας
Τα τελευταία δάκρυα που χύθηκαν

Για έναν έρωτα χαμένο
Το χώμα ρουφά αχόρταγα και τα δικά μας
Δάκρυα, χωρίς να νιώθει
Την παραμικρή ενοχή
Τα κόκκαλά μας μαζεύονται και κοιτούν
Διστακτικά το βαρύ φορτίο
Που μας καταπονεί
Στην προβλήτα η μυρωδιά του θανάτου
Απλώνεται απροκάλυπτα από τα
Σάπια ψάρια
Σου φωνάζει πως είσαι ο επόμενος
Στη μεγάλη λίστα των ανόητων
Που τα παράτησαν νωρίς
Τα τραγούδια των μεθυσμένων
Πνίγονται στον απόηχο της φουσκοθαλασσιάς
Κι ακούγονται σαν αδέσποτα
Ένα ανοιχτό παράθυρο σκορπίζει
Λιγοστό το φώς σ' ένα κόσμο

Βυθισμένο στη λάσπη

Νιφάδες Δεκέμβρη
Οι θολές σταγόνες της βροχής
Πέφτουν με δύναμη και σβήνουν
Καθρεφτίζοντας για λίγο τη λύπη
Για το χαμό του παλιού μας εαυτού
Χάρτινα δέντρα και σιδερένιες πλατείες
Τρίζουν στο βάρος μιας νεολαίας επίμονης
Οι δρόμοι βούρκος κι η σιγαλλιά δίνει
Τη θέση της στην επανάσταση
Γέλια βουτηγμένα στην πίκρα
Και μάτια που δεν θέλουν να ανοίξουν
Τρελαίνεται ο κόσμος, η πνοή που
Περιμένει νύχτα ψυχρή έγινε, μυστικό
Που δεν λέει να φανερωθεί
Κοιτώντας με εξαφανίζεσαι ξαφνικά
Και παρατάς κάθε ελπίδα για μποέμικα ξενύχτια

Κι είναι η ώρα περασμένη κι ο ουρανός
Ακόμη σκοτεινός και λες «δεν το αφήνουμε;»
Γυρίζεις προσέχεις τις φωτιές που σιγοκαίνε
Συνεχίζεις «δεν είναι αυτό έτσι;»
Όχι μα είναι μια αρχή έστω σάπια

Κάποτε είμαστε άνθρωποι
Κάποτε είμαστε άνθρωποι
Με καρδιές που αγαπούσαν
Αγωνιζόμασταν για να υπάρξουμε
Και να νιώσουμε τα πάντα
Κάποτε είμαστε αισθήματα
Δίχως φθόνο και αμαρτία
Αυτόφωτες μορφές ηρωικές
Νύχτες ξάστερες μ ΄ αστέρια
Κάποτε είμαστε ρήματα
Και ζούσαμε για το είναι
Ορθώναμε τα στήθια στον αιθέρα

Σε κάθε δυσκολία μαρτυρική
Κάποτε αγγίζαμε τα όρια
Κάθε κύμα κι όνειρο
Κάποτε είμαστε άνθρωποι
με καρδιές που αγαπούσαν
Ένας άνθρωπος, μια ψυχή


Πληγές του παρελθόντος
Κάποτε είχα μια αγάπη σαν τα ονείρατα του πένθους
Μια αγάπη καθάρια, τρυφερή, γεμάτη άνθους
Μια αγάπη αεράκι της πιο μαβιάς αυγής
Παλιά είχα έναν έρωτα παθιασμένο, μαγευτικό
Σαγήνευε την κάθε μου λέξη κι όλα τα σ' αγαπώ
Παλιά υπήρχε ένας άγγελος που μου στεκόταν πάντα
Ένα ποτάμι που με δρόσιζε τα καυτά τα πρωινά



Στον Ιστό σου
Ο καπνός σου απλώνεται στην καρδιά
Και πλακώνει κάθε αλλιώτικο και νέο
Φεγγαροπατάς σαν άλλη αλαφροΐσκιωτη
Αμετανόητη ψυχή διαβολική
Πληγιάζεις τον αριστερό μου ώμο
Θέλοντας να νεκρώσεις τον άγγελο
Που κρύβω μέσα μου σαν φυλαχτό
Είσαι βιβλίο με λευκές σελίδες αδιάβαστο
Αμετακίνητη φωτιά που με φοβίζει
Έρχεσαι κύμα να με πνίξεις στο βυθό σου
Και κλέβεις λίγο λίγο την ανάσα μου
Δεν μοιάζεις στην αγάπη που γνώρισα
Ν΄ αλλάξω τις μοναχικές σου τρίλιες δεν μπόρεσα
Αρνήθηκα να ζήσω χώρια σου
Κι ας ήξερα ότι με σκοτώνει ο έρωτάς σου
Κι έτσι η μόνη μου ελπίδα
Για ανάσταση έγκειται στο δικό σου

Φως, στο δικό σου σκοτάδι

Γνωστή Κατάληξη
Κι όπως μας αφήνουν όλα γρήγορα
όλα αυτά που ποτέ δεν είχαμε
λέμε μην φταίμε εμείς γι' αυτό
δεν βλέπουμε τη μοίρα των ψυχών
κι όπως μας ξεχνούν όλοι γρήγορα
όλοι αυτοί που ποτέ δεν αγαπήσαμε
λέμε μην φταίμε εμείς γι' αυτό
δεν νιώθουμε τη μοίρα των φιλιών
κι όπως μας γερνούν τα γεγονότα
όλα αυτά που μάταια προσέχαμε
λέμε μην φταίμε εμείς γι' αυτό
δεν βλέπουμε πως γατζωθήκαμε άδικα
κι όπως οι ώρες περνούν ασταμάτητα
όλες αυτές που αφήσαμε να φύγουν
λέμε μην φταίμε εμείς γι' αυτό

δεν καταλάβαμε τη μοίρα των ανθρώπων

Φτασμένοι Ήρωες
Βουλιάζει η καρδιά μας σε νερά μαύρα βαθιά
Τα μάτια βλέπουν ότι μίσησαν ξανά
Το κορμί αγγίζει μια σάρκα σάπια
Το στόμα φιλά χείλη κρύα, μελανά
Πόδια που περπατούν σε βάραθρα που τόσο φοβήθηκαν να περάσουν
Μυαλό που τυλίχθηκε από εφιάλτες που σιχαινόταν πάντα
Κρατώ με δυσκολία μια ψυχή αδύναμη και κλαίω
Όπως πεθάνανε οι μόνοι φαντάζομαι πως θα πεθάνω κι εγώ
Ένα παιδί είμαι κι όμως πορεύομαι σαν άντρας έμπειρος
Νομίζω θα τα κάνω όλα μεμιάς μα από αγάπη πληγώνω πόσο μωρός
Κάθε μέρα που περνά
Χάνω ένα κομμάτι μου και φτιάχνω άλλο
Χαράζω πορεία με λάθη βιαστικά
Το δρόμο ξαναχάνω. Δεν μετανιώνω ούτε θυμώνω
Στενάχωρα περνώ το χρόνο
Είναι που θέλω τόσο να ζήσω όπως πόθησα στον κόσμο
-
Λίγα λόγια για τον Βασίλη Πράσινο:
Γεννήθηκε το 1988 στα Τρίκαλα Θεσσαλία. Κατάγεται από το Ξυλοπάροικο και το Γοργογύρι του Δήμου Κόζιακα.Το 2006 αποφοίτησε από το 6ο Γ.Ε Λύκειο Τρικάλων και μπήκε στη Σχολή Μονίμων Υπαξιωματικών. Το 2008 αποφοίτησε. Το 2009 μπήκε στο τμήμα Λογιστικής του Α. Τ .Ε .Ι Ηπείρου στην Πρέβεζα όπου και φοιτά. Επίσης την ίδια χρονιά συμμετείχε στο Σεμινάριο Δημιουργικής Γραφής που διοργάνωσαν οι Εκδόσεις Μεταίχμιο με τη συνεργασία του κ. Γιώργου Ξενάριου. Γράφει ποίηση και διήγημα από το 2005.


Φίλες και φίλοι του filomatheia μετά την παρουσίαση του ποιητή Βασίλη Πράσινου – μισός Γοργογυραίος και μισός Ξυλοπαροικιώτης- σας παρουσιάζουμε το πόνημα ενός ακόμα μέλους της Λ.Ο.Γ.
Ως φαίνεται τα μέλη της Λ.Ο.Γ. έχουν πολλές ευαισθησίες και είναι πολυτάλαντα. Για "τεχνικούς λόγους" θα παρουσιάσουμε το νέο μέλος με το όνομα "Μοναχικός Περιπατητής". Το υλικό που θα σας παρουσιάσουμε είναι ένα μέρος του όλου έργου. Είχα την τύχη να διαβάσω αρκετά ποιήματα τα οποία ελπίζω να σας παρουσιάσουμε στο μέλλον. Καλό ταξίδι στα μονοπάτια της ποιήσης.
Πόνος και Δάκρυ

Αν είναι ο πόνος μου όνειρο για τους άλλους

Τότε κι εγώ θα ζω μόνο γι’ αυτό!!!
Αν είναι το δάκρυ μου σταγόνα της αγάπης
Τότε θα κλαίω ώσπου να αποκοιμηθώ!!!


Θα ζήσω

Και δεν φοβάμαι να ζω μοναχή

Σ’ ένα κόσμο που δεν υπάρχει αγάπη…
Και δεν φοβάμαι να πέσω κάτω
Να με πατούν σαν σκουπιδάκι σε ένα κάδο…
Και δεν φοβάμαι να δω τον ήλιο που πέφτει
Πάνω και με καίει κάθε λίγο…
Κι όμως φοβάμαι τους συνανθρώπους
Που τρέχουν σαν τρελοί στους δρόμους…
Κι αναρωτιέμαι που να πηγαίνουν
Δεν ξέρουν πως οι ΚΑΙΡΟΙ μας φεύγουν…
Κι αφήνουν πίσω μόνο συντρίμμια
Αθώα θύματα πνιγμένα μες στην μοίρα
Που τριγυρνάει, καραδοκεί
Κι όποιος της αντιστέκεται πονάει…
Κι όμως θα ΖΉΣΩ…, θα το φωνάξω
Τόσο πολύ που τελικά θ’ αναστενάξω!
Όλο τον κόσμο θα αγκαλιάσω
Και με μια ράβδο μαγικά θα τους αλλάξω…
Κι όμως θα ΖΗΣΩ… θα αγαπήσω
Και κάθε τι που μ’ έκανε να λυγίσω
Κι όλα αυτά λίγο πριν φύγω
Πριν ταξιδέψω για τον φίλο μου… τον Ήλιο

Μαριονέτα

Χίλια πράγματα, λάθη σφάλματα

Σημαδεύουνε την κάθε μου στιγμή
Κάπου κάθομαι και φαντάζομαι να’ μια
Μαριονέτα σε ΚΛΟΥΒΙ…
Μα τι να κάνω που η ζωή μ’ έκανε τυφλό
Πώς να ζητήσω να δω τον ουρανό.
Μα τι να κάνω που η ζωή μ’ έκανε τυφλό
Αφού όσα βλέπω δεν μπορώ να τα γευτώ…
Έτσι έζησα και έτσι θα ζω
Όπως με δίδαξε ο κόσμος μου εδώ
Να περνώ γύρω μου ότι βρω
Χωρίς να λέω ένα απλό ευχαριστώ
Μια μαριονέτα σε ένα κλουβί
Έτσι έκανα τη δική μου Ζωή!

Δίνω άρα υπάρχω

Δώσε ότι θέλεις και όχι ότι μπορείς

Και ότι και να δώσεις μάθε να το λησμονείς


Μοναξιά

Είναι βράδια που η μοναξιά μου δίνει μια αγκαλιά

Είναι νύχτες που η καρδιά ακούει τον φόβο να της μιλά

Περί Αγάπης

Αγάπη είναι να μου γελάς, να μου λες λόγια από καρδιάς

Αγάπη είναι μια αγκαλιά, να μου κρατάς το χέρι τρυφερά
Να μου μιλάς, να μ’ ακουμπάς μες στην ψυχή σου να με κουβαλάς
Να’ σαι η ανάσα μου, να’ σαι η σιωπή, μες στο σκοτάδι μου να λάμπεις εσύ
Αγάπη είναι όρκος ζωής που όταν τον δώσεις, πιστά ακολουθείς
Αγάπη είναι σεβασμός, να θες τον άλλον γι’ αυτό που είναι αυτός
Να μου μιλάς, να μ’ ακουμπάς μες στην ψυχή σου να με κουβαλάς
Να’ σαι η ανάσα μου, να’ σαι η σιωπή, μες στο σκοτάδι μου να λάμπεις εσύ
Η τελευταία μου ευχή είναι η αγάπη να με επισκεφθεί
Νωρίς αν έρθει θα’ μια εκεί μα αν αργήσει θα έχω κοιμηθεί…..
Μοναχικός Περιπατητής

Το τέλος
Τίποτα δεν άγγιξε αυτή την καρδιά
σαν τον άνεμο ακούμπησε κι έφυγε μακριά
κάθε γνωριμία μια συμφορά
και κάθε τέλος μια νέα ελπίδα κι απ την αρχή ξανά
γέμισες το ποτήρι μου με αισθήματα και όνειρα
του 'δωσες μια και το 'σπασες και σκόρπισαν αιώνια.
Με μια χεριά δικιά σου κ μια απ το συνεργό σου
μα χαίρομαι γιατί απ' ότι ζήσαμε τίποτα δεν έμεινε δικό σου
κάθε προδοσία είχε τη δικιά της μοιρασιά
κι αν το σκεφτείς κανένας δε φταίει
απλά καθυστέρησες να κοιτάξεις μπροστά
γιατί όσα ξέρει η ζωή κανείς δεν τα ξέρει
τέλος.....

Η φυγή

Ο ίδιος δρόμος τόσες φορές
από το σπίτι της γέννας στο σπίτι της τρέλας
εκεί που ξεκίνησες έγινες τώρα πια περαστικός
κι όταν πηγαίνεις μετράς μέρες για να έρθει ο γυρισμός
στην αυλή που έκανες τα πρώτα σου βήματα
στέκεσαι πια σαν ξένος στην εξώπορτα
θες να περπατήσεις όπως τότε που δεν είχες προβλήματα
που ήσουν παιδάκι και σε έλουζε ο ήλιος.
Λησμονείς τις φωνές που σε μάλωναν
τα σπασμένα κλαδιά από τα λουλούδια της γιαγιάς
λησμονείς τους καρπούς της γης
τον καρπό της ψυχής σου κάθε μέρα κοντά τους
μα τώρα γεννήθηκε στο νου σου η φυγή
να είσαι με ξένους για πάντα μαζί
να μην μοιράζεσαι μαζί τους καμία σου ευχή
να είσαι ανάμνηση κι αυτή λίγο πριν χαθεί
κι όταν θυμάσαι νιώθεις ξένοςδεν ξέχασες ποιος είσαι
κι όταν ξαναγυρίζεις κάτι πιο λίγο σε τρομάζει
χάνεται ο φόβος νικιέσαι νικάς και σε αλλάζει
κι εκείνο το δάκρυ πάγωσε πια
το βλέμμα σου δε θόλωσε στις ίδιες εικόνες
λες και απέκτησες καινούργια ψύχη
λες και από τότε πέρασαν αιώνες
δεν άλλαξαν οι φωνές τους
εσύ σκλήρυνες τη φωνή σου
κι έγινες ξένος για τις ψυχές τους
κι έγινες ξένος για το κορμί σου
και χάνονται όλα-όλα τα αισθήματα
οι αναμνήσεις ψυχρές φωτογραφίες
σε πνίξανε κι εσένα ψεύτικα προβλήματα
έκανες της ζωής σκοπό σου μια χούφτα αηδίες
Τάσος