Life for Life
"Το θαύμα δεν είναι πουθενά
παρά κυκλοφορεί μέσα
στις φλέβες του ανθρώπου!!!"


"Στης σκέψης τα γυρίσματα μ’ έκανε να σταθώ
ιδέα περιπλάνησης σε όμορφο βουνό.
Έτσι μια μέρα το ’φερε κι εμέ να γυροφέρει
τ’ άτι το γοργοκίνητο στου Γοργογυριού τα μέρη !!!"


ΣΤΗΝ ΑΥΛΗ ΜΑΣ
Εμείς στο χωριό μας έχουμε ακόμα αυλές. Εκεί μαζευόμαστε, αμπελοφιλοσοφούμε,
καλαμπουρίζουμε, ψιλοτσακωνόμαστε μέχρι τις... πρώτες πρωινές ώρες! Κοπιάστε ν' αράξουμε!!!
-Aναζητείστε το"Ποίημα για το Γοργογύρι " στο τέλος της σελίδας.

27.3.24

Η θυσία των Πολωνών Φιλελλήνων στην επανάσταση του 1821 [το άρθρο το επέλεξε ο Κώστας Ελληνοπολωνός].

Φίλες και Φίλοι καλησπέρα, πριν αρκετά χρόνια είχα γνωρίσει έναν λόγιο Ελληνοπολωνό συνάδελφο ο οποίος τότε ήταν, ή τουλάχιστον έτσι έδειχνε, πως ήταν θρησκόληπτος. Κάθε μέρα μας έβαζε ν' ακούμε ψαλμωδίες, εγώ κόντευα να κόψω τις φλέβες μου. Ευτυχώς σήμερα έχει βρει τον δρόμο του και απαγκιστρώθηκε από την θρησκοληψία, η θρησκεία του τώρα είναι η κλασική μουσική, οι αναγνώσεις των βιβλίων, οι επισκέψεις στους αρχαιολογικούς χώρους και η Ιστορία. Αυτός λοιπόν ο φίλος μού έστειλε την πιο κάτω ιστορία, είχε διαβάσει τις δύο αναρτήσεις για τους Γερμανούς φιλέλληνες που είχα κάνει πριν λίγες μέρες σχετικά με την οδό Νορμανού στο Μοναστηράκι, και σε συνομιλία που είχα μαζί του μ' ενημέρωσε για τους Πολωνούς φιλέλληνες. Σας παρουσιάζω λοιπόν ακόμα μία συγκινητική ιστορία αυτοθυσίας για την πατρίδα μας αυτή τη φορά από Πολωνούς όπως προείπα. Όπως σας έχω ξαναπεί σε όλους αυτούς που θυσιάστηκαν για την δική μας πατρίδα χρωστάμε διπλή ευγνωμοσύνη γιατί θυσιάστηκαν όχι για την πατρίδα τους, αλλά για την Ελλάδα. Αγαπητέ φίλε Κώστα σ' ευχαριστώ για την ενημέρωση. Έρρωσθε.

Για την επανάσταση του 1821 έχουμε διαβάσει πολλά… Στην αρχή στο σχολείο και μετά στο βιβλιοπωλείο. Έτσι κατάλαβαν, όσοι κατάλαβαν, ότι τα πράγματα δεν ήταν όπως μας τα είπανε… Αυτό όμως διόλου δεν επισκιάζει τον ηρωισμό των Ελλήνων εκείνης της εποχής. Εκείνο που κάνει εντύπωση εκτός των άλλων είναι και η θυσία των Φιλελλήνων από διάφορα κράτη… Μεταξύ αυτών και η Πολωνία η οποία όπως και η Ελλάδα ήταν μια βασανισμένη χώρα. Οι γείτονές της, όπως έκαναν  σε εμάς, τις πήραν εδάφη και ακόμη υποφέρει από αυτούς… 

Tο αφήγημα είναι αφιερωμένο στους Πολωνούς Φιλέλληνες. Ως Πολωνός την καταγωγή, χαίρομαι που βοήθησαν την Ελληνική επανάσταση και έδωσαν τη ζωή τους γι΄αυτήν. 

 Γράφει ο Φρανκ… 

Η ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΠΕΤΑ

Καθώς ξημέρωνε η μέρα εκείνο το καλοκαίρι στις 4 Ιουλίου του 1821 στην περιοχή του Πέτα, λίγο έξω από την Άρτα, όλα έδειχναν ότι η μεγάλη σύγκρουση δεν θα αργούσε.  

Από την μια μεριά οι ορδές των 8.000 Τουρκαλβανών υπό τον Κιουταχή, περίμεναν σαν ύαινες να γευτούν το αίμα των επαναστατών. Από την άλλη οι απεγνωσμένοι Έλληνες επαναστάτες που δεν μπορούσαν πλέον να αντέξουν τον βάρβαρο δυνάστη τους. Τετρακόσια χρόνια σκλαβιάς ήταν πολλά, πάρα πολλά… 

 Καβάλα στο άλογο του, ο Πολωνός αξιωματικός του ιππικού Φραντσίσεκ Μιερζεγιέφσκι σκεφτόταν αυτά που είχε πει στο λόχο των φιλελλήνων με τις διάφορες εθνικότητες, εκείνος ο μπαρουτοκαπνισμένος οπλαρχηγός των επαναστατών ο Καραϊσκάκης. «Οι τούρκοι είναι πολύ περισσότεροι. Εμείς δεν είμαστε ούτε οι μισοί , πρέπει να φτιάξουμε ταμπούρια, μόνο έτσι θα τους πολεμήσουμε σωστά και θα τους νικήσουμε».  

Ήταν τότε που ο φιλέλληνας  Ιταλός Πέτρο Τορέλλα είχε πει:  

 «Εμείς ξέρουμε να πολεμάμε αλλιώς. Έχουμε για ταμπούρια τα στήθη μας». Σκεφτόταν ο Πολωνός λοχαγός ότι, μάλλον είχε δίκιο αυτός ο Καραϊσκάκης…  

Έβλεπε την μάχη να πλησιάζει και είχε μπροστά του ένα ανοιχτό πεδίο. Οι δύο λόχοι των φιλελλήνων παρατάχθηκαν σε ομάδες των δέκα ανδρών δεξιά και αριστερά. Πίσω τους το Ελληνικό σύνταγμα. Πιο πέρα  οι Κεφαλλονίτες και οι άλλοι επτανήσιοι με αρχηγό τον Πανά. Δίπλα οι ντόπιοι οπλαρχηγοί με εννιακόσιους άνδρες. Πιο δεξιά ο Μάρκος Μπότσαρης και στο ψηλότερο ύψωμα ο Μπακόλας με τους δικούς τους. 

Στο μυαλό του  Πολωνού αξιωματικού περνάει η ζωή του με ταχύτητα αστραπής. Αλήθεια τι ήταν αυτό που τον έκανε να βρεθεί σε αυτό το μέρος αυτή τη συγκεκριμένη στιγμή; Ήταν η συγκίνηση που ένοιωσε όταν διάβασε στην μακρινή πατρίδα του για τα κατορθώματα των Ελλήνων εναντίον των οθωμανών; 

 Ήταν ο φλογερός Θούριος του αδικοχαμένου Ρήγα; Ήταν ο θαυμασμός για την ιστορία της αρχαίας Ελλάδας; Θυμήθηκε ξανά τον βασιλιά των Πολωνών Γιάν Σομπιέσκι που κατατρόπωσε τον οθωμανικό στρατό  τον Ιούλιο  του 1682 στη μάχη της Βιέννης. Τότε που η μισή Ευρώπη γλύτωσε από την βαρβαρότητα και τον φερετζέ… 

Αλήθεια τι ήταν αυτό που τον έφερε εδώ στο πεδίο της μάχης… Τι τον παρακίνησε και τον έφερε εδώ έτοιμο να πολεμήσει και να πεθάνει… Θυμήθηκε τον ενθουσιασμό που επικρατούσε μεταξύ των φοιτητών στη μακρινή πατρίδα του, όταν έμαθαν για την Ελληνική επανάσταση. 

 Όταν πολλοί από αυτούς απήγγειλαν τον μεταφρασμένο «θούριο» του  Ρήγα! Το ποίημα του Γάλλου ποιητή  «Η καταστροφή των Ψαρών» που κυκλοφορούσε σε όλη την Πολωνία. Τι ήταν αυτό για το οποίο θα πέθαινε σήμερα; Χαμογέλασε πικρά, αλλά ναι το βρήκε! 

Ήταν αυτό το σύνθημα που άκουσε από την πρώτη στιγμή που πάτησε το πόδι του σε αυτή τη χώρα… Εκεί όταν αποβιβάστηκε στο Ναύπλιο… «Ελευθερία ή Θάνατος». Τέτοιο σύνθημα δεν είχε ακούσει ποτέ του σε όλα τα πεδία των μαχών που είχε πάρει μέρος…   

Δίπλα του ανάμεσα στους άλλους Πολωνούς φιλέλληνες, ο Αλεξάντερ Κουζάνσκι, γιατρός το επάγγελμα. Είχε καταταγεί κι’ αυτός ως αξιωματικός, αλλά εκτελούσε χρέη γιατρού για όλους…  «Πως τα βλέπεις τα πράγματα γιατρέ;» Τον ρώτησε και ο Κουζάνσκι του είπε χαμογελώντας… 

 «Αν πολεμήσουμε όπως πριν ένα μήνα κοντά στο Κομπότη θα τους νικήσουμε στα σίγουρα». Ο Μιερζεγιέφσκι φάνηκε σκεπτικός και του απάντησε. «Αν όμως γίνουνε λάθη όπως αυτά που έγιναν πριν από μέρες στα πέντε πηγάδια θα έχουμε πρόβλημα».  

Ο γιατρός τον κοίταξε με νόημα και του είπε… «Έλα τώρα όλα θα πάνε καλά».

Μα ο Πολωνός αξιωματικός είχε λόγους να ανησυχεί. Ο γιός του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, ο Γενναίος Κολοκοτρώνης, είχε πάρει εντολή από το πατέρα του να αποσυρθεί στην Πελοπόννησο  μαζί με τους 250 έμπειρους πολεμιστές του. Το αλάνθαστο κριτήριο του «Γέρου του Μωριά» είχε προαισθανθεί τον κίνδυνο. 

 Ενώ τα σκεφτόταν αυτά τον πλησίασε ο Ιταλός φιλέλληνας συνταγματάρχης Dania. «Δεν έγιναν οι τάφροι στο κέντρο όπως είχε σχεδιαστεί» του είπε. «Σίγουρα δεν έγιναν πολλά» απάντησε ο Μιερζεγιέφσκι «Αλλά πλέον είναι αργά. Ότι έγινε έγινε.  Έξ΄άλλου η μάχη όπου νάνε αρχίζει».   

Στο μεταξύ λίγο πριν το ξημέρωμα οι τούρκοι βγαίνουν απ΄την Άρτα. Είναι περίπου 8.000 και παρατάσσονται απέναντι από τους Έλληνες.  

Το ιππικό τους αναπτύσσεται από τα δεξιά, ενώ το υπόλοιπο σώμα κάνει κυκλωτική κίνηση από αριστερά… Είναι πανσέληνος που βοηθά τους επιτιθέμενους .Ξαφνικά από τη μεριά των Ελλήνων ακούγεται μια ουρανομήκης κραυγή και ο αντίλαλός της παγώνει τους τουρκαλβανούς…  

«Ελευθερία ή Θάνατος». Στις 5 το πρωί η μάχη αρχίζει άγρια φονική. Οι επιθέσεις των Τούρκων αποκρούονται αφήνοντας πίσω εκατοντάδες νεκρούς. Τότε ο κιουταχής γεμάτος οργή καλεί και άλλες ενισχύσεις από την Άρτα. Ποτάμι το αίμα ποτίζει το χώμα του Πέτα. Όλα φαίνονται ευνοϊκά για τους Έλληνες και τους συμμάχους τους. Τότε ένα τυχαίο γεγονός ανατρέπει τα πάντα…  

Ένα τμήμα 80 καταδιωκομένων τουρκαλβανών ιππέων, αποκομμένο από τους άλλους, αφού περιπλανήθηκε στο διπλανό δάσος έφτασε πίσω από το ύψωμα Καρακοφωλιά. Εκεί βρήκε μόνο μερικούς άνδρες να φυλάνε το πέρασμα. Εύκολη δουλειά γι’ αυτούς. Αφού τους σκότωσαν όλους το αδέσποτο τμήμα τους ξεδίπλωσε τις σημαίες του πίσω από τους Έλληνες… Ήταν τέτοια η έκπληξη των αγωνιστών που προς στιγμήν νόμιζαν ότι προδόθηκαν. Όμως στη συνέχεια τίποτα τέτοιο δεν αποδείχθηκε.  

Τώρα πλέον οι πολυάριθμοι Τούρκοι έσπασαν τις γραμμές και κύκλωσαν τους Έλληνες. Τα κορμιά άρχισαν να πέφτουν το ένα μετά το άλλο. Οι φιλέλληνες δημιούργησαν ένα κύκλο και άρχισαν να μάχονται δυνατά. Μια μικρή ομάδα υπό τον Γερμανό Νόρμαν κατάφερε αργότερα να φτάσει αποδεκατισμένη στην Λαγκάδα μεταφέροντας τα άσκημα νέα στον Μαυροκορδάτο. Στο μεταξύ οι 12 Πολωνοί οχυρώθηκαν στην εκκλησία του αγίου Γεωργίου. Τα σπαθιά τους ανεβοκατέβαιναν πάνω στα σώματα των τουρκαλβανών. 

 Αδύνατον να νικηθούν! Τελικά ανέβηκαν στη σκεπή του ναού. Αλλά και πάλι δεν μπόρεσαν να τους νικήσουν. Τότε οι ορδές των βαρβάρων έβαλαν φωτιά στην εκκλησία… Όπως φωτιά είχαν βάλει στη μισή Ευρώπη. Ήταν το μόνο που ήξεραν να κάνουν. Αυτές οι φυλές που ξεκίνησαν από τα βάθη της Ασίας. Που είχαν για νόμισμα γυναίκες και άλογα… Που δεν ίδρυσαν ούτε μία πόλη, έκαναν αυτό που ήξεραν… Φωτιά και τσεκούρι. 

 Τότε οι λίγοι Πολωνοί μαχητές ακούγοντας την τελευταία διαταγή του  Μιερζεγιέφσκι  τον ακολούθησαν  πηδώντας από την στέγη του ναού και πολεμώντας προσπάθησαν να βρουν διέξοδο… Σκοτώθηκαν όλοι από τις ορδές του Κιουταχή κτυπημένοι πισώπλατα! Μαζί τους έπεσαν πολλοί φιλέλληνες. Ιταλοί, Γάλλοι, Γερμανοί, Ρώσοι…   

Ο μόνος Πολωνός που διασώθηκε ήταν ο γιατρός Αλεξάντερ Κουζάνσκι, ο οποίος αιχμαλωτίστηκε και φυλακίστηκε ως το 1823. Τελικά απελευθερώθηκε με ενέργειες της Αυστρίας και της Βρετανίας και επέστρεψε στην Πολωνία. 

 Η μισή Ευρώπη αντιπροσωπεύτηκε σε αυτή τη μάχη με λίγους μεν αλλά άξιους μαχητές. Ήταν ο πρώτος ενωμένος Ευρωπαϊκός στρατός. Η μάχη του Πέτα ήταν ίσως η πιο οδυνηρή ήττα της επανάστασης. Η μνήμη των ηρώων Ελλήνων και ξένων παραμένει ζωντανή. Τιμή σ’ αυτούς που έδωσαν τη ζωή τους για την Ελληνική επανάσταση…   

Στο μνημείο του Πέτα ανάμεσα στα ονόματα των πεσόντων αναφέρονται και τα ονόματα των Πολωνών φιλελλήνων καθώς και στο Ναύπλιο στον καθολικό ναό.    

Ανάμεσα σ΄αυτούς οι:   

Koulschelewski, Lasky, Mierzejewski, Mlodowski,  

Dielsiewski, Dobronowski      

και οι πεσόντες στην Εύβοια και στον Πόρο, 

Pronokowski και Odworski   

αναφέρονται επίσης  τα ονόματα των Sotowski και Dzerzawski.   

Η Πολωνία κατέχει την όγδοη θέση με οκτώ ονόματα πεσόντων στη μάχη του Πέτα το 1822 και ανά ένας στην Εύβοια και στον Πόρο.  

Τα ονόματα και άλλων Πολωνών φιλελλήνων οι οποίοι φονεύτηκαν αγωνιζόμενοι υπέρ της Ελλάδος κατά τη δεκαετία 1821-1831,   

Τιμή στους:   

Sotowski   Dzerzawski. Denkowski, Grabowski και Miomidowicz,    

Dobronowski, Tabernowski, Kosiwski, Pavlowski,   

Gormowski, Gosczinski, Goslawski, Leczyhski, Iosandrowski  

και Pomorwski   

Derkmann, Blasczowski, Bromikowski, Dobrycs, Gerzawski, Jakubowski και Jorosakowski.  

Επιφανέστερος των 32 συνολικά γνωστών Πολωνών οι οποίοι πολέμησαν στο πλευρό των Ελλήνων το 1821-1823, είναι αναμφισβήτητα ο Franciszek Mierzejewski, πρώην αξιωματικός στη φρουρά του Μεγάλου Ναπολέοντος τον οποίο συνόδευσε στη νήσο Έλβα και αργότερα στο Παρίσι. Διακρίθηκε για τον ηρωισμό του. Τιμώντας τη μνήμη του, η Ελληνική Πολιτεία έδωσε το όνομά του σε οδό της περιοχής Φιλοπάππου Αθηνών.   

Γράφει για τον Mierzejewski ο ιστορικός Στασινόπουλος στο Λεξικό της Ελληνικής Επανάστασης… 

Ο ενθουσιασμός για τον ηρωικό ξεσηκωμό των Ελλήνων ήταν χωρίς όρια. Λίγο πριν από τη μάχη του Πέτα, έκανε την ακόλουθη ομολογία στον Ιταλό συνταγματάρχη Dania:<< Παντού όπου πολέμησα, υπό τον Ναπολέοντα και τον Μπολιβάρ, στη Γαλλία, στη Νότια Αμερική, στη Ρωσία, στο Πεδεμόντιο, και στη Νεάπολη διαπίστωσα πόσο άσκημα πάει ο κόσμος. Έχω όμως ήσυχη τη συνείδησή μου γιατί από νέος αγωνίστηκα για την δικαίωση των καταπιεζομένων. Πιστός στην αρχή μου αυτή, μία μόνο έχω επιθυμία. Να πεθάνω για την απελευθέρωση των Ελλήνων. Ας δώσει ο θεός να αναπαυτώ στην ηρωική αυτή γη.>> Μιλούσε με τόση αυτοπεποίθηση ώστε οι Έλληνες υποκλίνονταν μπροστά του χωρίς να τον καταλαβαίνουν και σταύρωναν τα χέρια όπως έκαναν στην εκκλησία.  

 Η μισή Ευρώπη αντιπροσωπεύτηκε σε αυτή τη μάχη με λίγους μεν αλλά άξιους μαχητές. Ήταν ο πρώτος ενωμένος Ευρωπαϊκός στρατός.Ιταλοί,Γερμανοί,Γάλλοι,Ελβετοί,Βέλγοι,Ολλανδοί,Δανοί,Σουηδοί,Πολωνοί… 

Ένας μεγάλος αριθμός Ελλήνων επαναστατών έπεσε ηρωικά στο Πέτα. Από το σύνολο των φιλελλήνων σκοτώθηκαν 68. μεταξύ άλλων και οι:
Σοβασέν
, Ντεμπισί και Μανιάκ Γάλλοι. Σεβαλιέ: Ελβετός. Τορέλα και Ντάνια: Ιταλοί. Ο Ντάνια ήταν επικεφαλής των φιλελλήνων.     Seiger, Τάιχμαν και Νόρμαν: Γερμανοί.  Ο Τάιχμαν ήταν ο σημαιοφόρος του σώματος των Φιλελλήνων,ενώ ο Νόρμαν ήταν στρατηγός, ο οποίος τραυματίστηκε βαριά και πέθανε αργότερα στα χέρια του Μαυροκορδάτου. 

 Πηγές:   

Δρ Μάρκος Ν. Ρούσσος – Μηλιδώνης   

Επίτροπος  Καθολικής Εκκλησίας Ναυπλίου.   

Ναυπλιακά Ανάλεκτα VΙ, Έκδοση Δήμου Ναυπλιέων, 2007.   

« Κόκκινος Θ. Κωνσταντίνος (1890-1976)   

Πολωνοί Φιλέλληνες.

Δική μου Πηγή: eretikos.gr

26.3.24

ΕΠΙΚΟΥΡΕΙΟΣ ΠΕΠΟΣ ΜΙΑ ΣΤΗΛΗ ΜΕ ΤΙΣ ΑΓΑΠΗΜΕΝΕΣ ΜΟΥ ΣΥΝΗΘΕΙΕΣ. Πες μου τις συνήθειες σου και τους φίλους σου και θα σου πω ποιος είσαι. Έρρωσθε.

Μια στήλη, με τα αγαπημένα μου πράγματα, όποτε θυμάμαι, θα προσθέτω μερικά:

Φίλες και φίλοι καλημέρα, είμαι ο Επικούρειος Πέπος - Πεπέ, Πούφ- Fuji Tomo Kazu, δηλαδή ο πρώην Σπυρίδωνας,  ο καθένας παίρνει ό,τι του αρέσει, το μενού σήμερα έχει μια καταπληκτική ιδέα από το filoftero του κ. Χρήστου Μιχαηλίδη. Ήταν πολλά τα κοινά αγαπημένα πράγματα -ίσως αυτός να ήταν και ο λόγος που το 2004 μ' εκείνο το άρθρο του στην ''Ελευθεροτυπία'' με συγκίνησε τόσο πολύ που το ανέφικτο έγινε εφικτό- εγώ, στην πορεία απλά συμπλήρωσα αυτά που κατά τη γνώμη μου θα ήθελα να έχω στο βιογραφικό μου, και που είναι τ' αγαπημένα μου, τι θα λέγατε να δημιουργούσατε κι εσείς μια τέτοια λίστα? 
Καλή Ανάγνωση. Σας χαιρετώ, με σεβασμό και αγάπη ο Επίκουρος ο Γοργογυραίος.



ΝΑ συναντώ τους Υπέροχους φίλους μου, και ειδικότερα την Αφροδίτη, τον Ηλία, την Κασσιανή, τον μικρό και τον μεγάλο Γιάννη, την Στέλλα, τον Πάνο, τον Διδάσκαλο και την Γιώτα είτε στον κήπο του Ασκληπιού στην Πιάλεια, είτε στον Επικούρειο κήπο στο Μαγευτικό και Πανέμορφο Γοργογύρι, και χάρη σ' αυτούς τους υπέροχους φίλους και φίλους της σοφίας να γίνομαι κι εγώ λίγο πιο σοφός και πιο ευτυχισμένος. 

ΝΑ παραβρίσκομαι στο πατάρι του Gudemperg και να ακούω τους αδερφούς Αποστολίδη να αναλύουν τα θεατρικά έργα του 'Ιψεν και του Στρίνμπεργκ παρέα με αγαπημένα πρόσωπα.

ΝΑ παρακολουθώ στο διαδίκτυο ομιλίες του καθηγητή κ. Παπαγγελή για την ελληνική γλώσσα και όχι μόνο.

ΝΑ υποδέχομαι στο σπίτι μας στο χωριό την αγαπημένη μας ΜΑΡΙΝΑ και τους γονείς της ΕΛΙΑΝΑ ΚΑΙ ΓΙΑΝΝΗ εκπαιδευτικοί και οι δύο, σπάνια κοσμήματα για την ελληνική παιδεία.

ΝΑ ταξιδεύω για την ΚΡΗΤΗ προκειμένου να παραβρεθώ στους γάμους της Ελιάνας και του Γιάννη, και στην βάπτιση της Μαρίνας μας και να ζούμε αξέχαστες στιγμές φιλοξενίας.

Να συναντούμε τον πατέρα Ευθύμιο και την Βαγγελιώ στην ΜΑΤΙΝΑ δοκιμάζοντας υπέροχες γεύσεις και πίνοντας το ροζέ της ΝΕΜΕΑΣ, και να υποδέχομαι στο Μαγευτικό την Έυα, τον Μιχάλη, την Εβελίνα, τον Ευθύμη και τον Σταύρο.

ΝΑ ακούω κάθε πρωί στις εννέα την εκπομπή ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ του Χρίστου Μιχαηλίδη γιατί είναι μία όαση στην έρημο των ΜΜΕ.

Να μαγειρεύει η Λόλα στο σπίτι για υπέροχους φίλους κι εγώ να έχω την υψηλή εποπτεία για την φροντίδα του αλατιού, από τις κορυφαίες στιγμές ευτυχίας.
 
ΝΑ διαβάζω με μεγάλη ευχαρίστηση την ''μετάφραση'' του έργου Η ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ ΣΤΗΝ ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΤΑΥΡΙΩΝ του Νίκου Μανουσάκη.

ΝΑ διαβάζω τις τελευταίες βδομάδες τα βιβλία: ΜΙΚΡΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ του κ. Θάνου Βερέμη, ΤΑ ΕΙΣ ΕΑΥΤΟΝ του Μάρκου Αυρήλιου, ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ του Roderick Beaton, ΕΝΑ ΚΟΥΚΛΟΣΠΙΤΟ του Ίψεν, ΤΟ ΚΟΥΚΛΟΣΠΙΤΟ του Στρίντμπεργκ, και την ΑΠΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΣΩΚΡΑΤΟΥΣ [ΠΛΑΤΩΝ] σε απόδοση του κ. Στάντη Αποστολίδη, ΠΟΣΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟ της κ. Ελένης Γλύκατζη - Αρβελέρ,  ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΚΑΙ Η ΚΩΜΩΔΙΑ ΤΩΝ ΠΑΡΑΞΗΓΗΣΕΩΝ [ΣΑΙΞΠΗΡ] σε μετάφραση του Διονύση Καψάλη, ΤΟ ΕΞΠΡΕΣ ΤΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ του Έρικ Γουά'ι'νερ, ο ΠΑΤΕΡΑΣ του Στρίντμπεργκ και φυσικά το τελευταίο βιβλίο του κ. Ηλία Γιαννακόπουλου με τίτλο ΟΥΚΡΑΝΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ.

ΝΑ ταξιδεύω με τον Τάκη, ένας είναι ο Τάκης και να μου εξηγεί πως έκανε πλάτς πλούτς όταν ήταν μικρός σε μία μικρή λίμνη που νόμιζε πως ήταν θάλασσα.

ΝΑ συγκινούμε πολύ από την εκδήλωση αγάπης της Ρόζας της τετραπέρατης σκυλίτσας του Πίκατσου και της Χαρουλίτας.

ΝΑ επισκέπτομαι  την Βαγγελιώ και τον πατέρα Ευθύμιο για έναν καφέ, και να ανακαλύπτω, πως στην όμορφη Λήμνο και στην γοητευτική Αμοργό, όταν λένε ελάτε για έναν καφέ, εννοούν τραπέζι με τυριά από την Αμοργό, ψαρόσουπα με ψάρια από την Λήμνο, με χταπόδι Λημνιώτικο, ταραμοσαλάτα χειροποίητη, και τσίπουρο με γλυκάνισο όλα ευλογημένα από τον πατέρα Ευθύμιο.

ΝΑ διαβάζω τα γεμάτα ευαισθησία ποιήματα του Δημήτρη Παπαγιαννόπουλου για τον εγγονό του τον ΗΡΑΚΛΗ και για τα αδικοχαμένα παιδιά της τραγωδίας των Τεμπών.



Να φιλοξενώ φίλους εκλεκτούς στο σπίτι μας στην Αθήνα και στο Μαγευτικό και Πανέμορφο Γοργογύρι.

Να συναντιέμαι στο καφέ του Μουσείο της Ακρόπολης με εκλεκτούς φίλους όπως η Αφροδίτη της ιστορικής Πιάλειας, και ο μέγιστος συγγραφέας των Τρικάλων Ηλίας Γιαννακόπουλος και με θέα τον ιερό βράχο να ακούω τον συγγραφέα να μας μιλάει για θέματα φιλοσοφικά κ.ο.μ.

Να παρακολουθώ στο θέατρο της Επιδαύρου την παράσταση ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ ΕΝ ΑΥΛΙΔΙ του ΕΥΡΙΠΙΔΗ όπου στον ρόλο της ΙΦΙΓΕΝΕΙΑΣ παίζει το δικό μας Μαράκι, [ΜΑΡΙΑ ΠΕΤΕΒΗ].

Να ακούω από τον διαχρονικό και πολύτιμο φίλο Γιάννη ήρεμα και παρηγορητικά λόγια για το πρόβλημα της Δολέντσιας που μου γαληνεύουν την ψυχή μου.

Να απολαμβάνω την ανατολή από την μοναδική θέση στα Κοκκινοπήλια μαζί με την Λόλα, και μετά να ανηφορίζουμε προς το Κερκέτιο Όρος για να συλλέξουμε ρίγανη.

Να περνάω ώρες πολλές φροντίζοντας τα λουλούδια στον κήπο του Επίκουρου στην Κάντζα και στην Αυλή των Θαυμάτων του σπιτιού μας στο χωριό.

Να συνομιλώ με καλύτερους ομιλητές από μένα απλά και μόνο για να μπορώ να ελπίζω πως κάποια στιγμή θα γίνω λίγο καλύτερος άνθρωπος.

Να διαβάζω τα άρθρα του Ηλία Γιαννακόπουλου, και να αποσύρομαι στο αρχηγείο - ξενώνα στο σπίτι του χωριού ώστε να μπορώ ν' ακούσω υπέροχες μουσικές και να διαβάσω τα αγαπημένα μου βιβλία με την ησυχία μου.

Να επισκέπτομαι ξανά και ξανά το μαγέρικο της ΚΥΡΙΑΣ ΜΑΤΙΝΑΣ όπου κάθε φορά ότι και να φάμε είναι όλα άριστης ποιότητας, μοναδικά σε γεύσεις και πολύ λογικές τιμές. Συγχαρητήρια στην ΚΥΡΙΑ ΜΑΤΙΝΑ.

Νά πλάθω αληθινές ιστορίες, και κάποιοι καχύποπτοι φίλοι και συγγενείς, να νομίζουν πως είναι μυθοπλασίες ενώ εγώ τους λέω την αλήθεια!!

Να πετώ με ανεμόπτερο μαζί με την Κοντεσίνα Ηρώ και την Κορνηλία από την Κόρη προς τον κάμπο ως νέος Δαίδαλος και Ίκαρος αψηφώντας τους όποιους κινδύνους.

Να κρατώ στην αγκαλιά μου τον μικρό Απόλλωνα τον γιο της Διοτίμας μου,  την Μαρίλια, τον μικρό Ευθύμη, του Λευτέρη της ΟΚΡΑ, και τα ζουζούνια της βαπτιστήρας μου τον Επικούρειο Κωνσταντίνο και τον πολύτροπο Οδυσσέα.

Να παρακολουθώ τα μαθήματα ιστορίας της κορυφαίας ιστορικού Μαρίας Ευθυμίου.

Να παρακολουθώ επίσης τον μέγιστο καθηγητή Βερτουδάκη να αναλύει την τραγωδία του Σοφοκλή Οιδίπους Τύραννος.

Να παρακολουθώ επίσης τον καθηγητή κ. Τάση στη συνέντευξη που έδωσε στην κ. Βίκυ Φλέσσα.

Να συναντώ τους φίλους μου από την στρατιωτική μου θητεία, τον Ντίνο, τον Γιάννη, τον Δήμαρχο που το φετινό καλοκαίρι συνάντησα στην Κοζάνη και στην Βέροια.

Να παραθερίζω στον Άγιο Νικόλαο της Δομβραίνας στο φιλόξενο σπίτι της Νίκης της Καλύμνου και του Μανδραγόρα.

Να διαβάζω ξανά και ξανά τους Έλληνες κλασικούς και όχι μόνο.

Να διαβάζω τις μεταφράσεις των αδελφών Αποστολίδη και ειδικότερα του κορυφαίου φιλοσόφου Νίτσε.

Να παρακολουθώ στο διαδίκτυο θεατρικές παραστάσεις, συναυλίες κλασικών έργων, όπερα, και μπαλέτων.



Ν' ακούω την γλυκολάλητη Χρύσα Νταή να διαβάζει Παπαδιαμάντη και να νιώθουν τ' αυτιά μου απέραντη ακουστική ηδονή.

Να πηγαίνω στο λιμάνι για να παραλάβω τα χταπόδια, τα καλαμάρια και όχι μόνο, που μας στέλνει ο μεγαλύτερος ψαράς της Λήμνου, ο ευλογημένος Ευθύμης.

Να ζωγραφίζω τοπία και γυμνές κοπέλες στο ατελιέ μου χωρίς να μ' ενοχλεί η Δολέντσια τις ώρες της δημιουργίας.

Να συναντώ υπέροχους φίλους στις ταβέρνες Τ' ΑΛΩΝΙΑ και ΔΟΡΚΑ στην ιστορική Πιάλεια, και μεταξύ οίνου και μεζέ να απολαμβάνω τις φιλοσοφικές συζητήσεις.

Να παραβρίσκομαι σε παρουσιάσεις βιβλίων όπως στην εκκλησία της Πιάλειας και στην Φιλύρα με κεντρικό ομιλητή τον λογοτεχνικό χείμαρο Ηλία Γιαννακόπουλο.


Ν' ακούω τον εκλεκτό μου φίλο, κορυφαίο διδάσκαλο, Δημήτρη Παπαγιαννόπουλο να απαγγέλει ποιήματα του Επικούρειου Πέπου στον φιλόξενο κήπο του Ασκληπιού, στην ιστορική Πιάλεια, και να σκέφτομαι το πόσο τυχερός - ευλογημένος θα πρέπει να είναι κάποιος όταν τον αξιώνει ο Θεός να ζήσει τόσο μεγάλες στιγμές.

Να δανείζω βιβλία στην δασκάλα μου, την κ. Μάρθα που είχα στο δημοτικό, σ' αυτήν που ήταν η αιτία ν' αγαπήσω τα γράμματα.
  
Να διοργανώνω βραδιές ποίησης, μουσικής κ.ο.μ. στην αυλή των θαυμάτων. 

Να συμμετέχω σε ομάδες εθελοντισμού όπως το [2019] στην εικαστική παρέμβαση στο δημοτικό σχολείο του χωριού.

Να μένω μόνος μου αργά το βράδυ στον κήπο του Επίκουρου και να καλώ από το υπερπέραν αγαπημένα μου πρόσωπα προκειμένου να μ' επισκεφθούν στον ύπνο μου για να τους ενημερώσω για το τι συμβαίνει εδώ, και να τους ζητώ να μου πούνε τι συμβαίνει εκεί πάνω.

Να περιμένω στο αεροδρόμιο ευλογημένους φίλους από Νότια Αφρική, από Ιαπωνία, από Γαλλία, από Φινλανδία, από Νορβηγία και όχι μόνο, για να τους κλείσω στην αγκαλιά μου.

Να περπατάω δίπλα στη θάλασσα και να παρακολουθώ το πέλαγος, να βρίσκω μύδια, αχινούς και να παρακολουθώ τον πατέρα Γεώργιο ν' αρμενίζει με την βαρκούλα του.


Να βρίσκομαι πρωί πρωί στη θέση κοκκινοπήλια με καλή παρέα και να αναμένουμε την ανατολή του ζωοδότη Ήλιου, μαγεία, μαγεία!

Ν' ακούω το κελάρυσμα του νερού στον Κεφαλοπόταμο περπατώντας στο μονοπάτι και αγναντεύοντας  τα πλατάνια, γέρικα και νέα που υπάρχουν στις όχθες του ποταμού να γυρίζω πίσω στα παιδικά μου χρόνια όταν περνούσα πολλές ώρες εκεί παρέα με την Ελισσάβετ, την Καράσω και την Κουλίτσα.

Να βγαίνω το πρωί στην αυλή των θαυμάτων και να βρίσκω κρεμασμένη στα κάγκελα του αυλόγυρου μία τσάντα με φρούτα του κήπου που άφησε η θεία Ελένη, η μητέρα του Γιούλη και του Λαμπρακιά.

Να βρίσκομαι ξανά και ξανά στο Πήλιο όπου όσες φορές και αν έχουμε πάει περάσαμε μαγικές στιγμές, η μόνη στεναχώρια τώρα πια είναι η απουσία της πολυαγαπημένης μας Βαγγελίτσας που μας αποχαιρέτησε πριν δύο χρόνια. [Δυστυχώς τώρα που ανανεώνω τη σελίδα 5/09/23 στο αγαπημένο μας Πήλιο έχουν γίνει μεγάλες καταστροφές].

Να περιποιούμαι τα λουλούδια που έχουμε στην αυλή των θαυμάτων και στον κήπο του Επίκουρου, και να συζητώ μαζί τους για τα δικά τους προβλήματα και για τα δικά μου.

Να παρατηρώ για πολλές ώρες γεμάτος θαυμασμό τους πιο όμορφους λαχανόκηπους του χωριού μου, της Θείας Ελένης, και της Θείας Γιαννούλας.


Να ακούω τον Διδάσκαλο Δημήτρη Παπαγιαννόπουλο να τραγουδάει, να ψέλνει, και να σκέφτομαι το πόσο τυχερός είμαι που με θεωρεί φίλο του, και που με τίμησε εκείνο το ανεπανάληπτο βράδυ στον κήπο του σπιτιού του ανάμεσα σε πολύ εκλεκτούς φίλους.

Να επισκέπτομαι για βραδινό τα 'ΧΑΣΑΠΑΚΙΑ', το 'ΧΑΝΙ', Τ' ΑΛΩΝΙΑ, ΤΗΝ ''ΩΡΑΙΑ ΚΟΡΗ'', ''ΤΟ ΦΑΓΟΠΟΤΙ'' και τα 'ΙΜΙΑ' όπου η ποιότητα, οι μεγάλες μερίδες, οι προσιτές τιμές, το φιλικό περιβάλλον και όχι μόνο μας κάνουν να επιστρέφουμε με αρκετά κιλά επιπλέον.

Να κάθομαι με τις ώρες και να παρακολουθώ το φεγγάρι τους καλοκαιρινούς μήνες όπου με λίγη φαντασία βρίσκομαι κι εγώ στην σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού.

Να κάνω μπάνιο στο ποτάμι εκεί όπου το καλοκαίρι έρχονται πολλά κορίτσια από τα Τρίκαλα κ.ο.μ. και κάνουν μπάνιο και ηλιοθεραπεία γυμνά για να αποκτήσουν σφιχτούς μαστούς.

Να βρίσκομαι στην αγκαλιά της μητέρας μου που λόγω της ηλικίας της δεν γνωρίζω για πόσο ακόμα θα μπορώ να απολαμβάνω αυτή τη ζεστή αγκαλίτσα.

Να σερφάρω ψάχνοντας για λογοτεχνικές, ιστορικές, καλλιτεχνικές, φιλολογικές, ορειβατικές πληροφορίες και όχι μόνο, στο διαδίκτυο χάρη στην τεχνολογία που μας παρέχουν τα κινητά τηλέφωνα.

Να διαβάζω ξανά και ξανά τους Έλληνες κλασικούς γιατί εκεί μέσα βρίσκω το παρελθόν μου και το μέλλον μου και στεναχωριέμαι που τους ανακάλυψα τόσο αργά.

Να πηγαίνω για ορειβασία στο Τρύπιο Λιθάρι και να μαζεύω ρίγανη από το Κερκέτιο όρος, εκεί όπου ο Ασκληπιός συνέλεγε τα θεραπευτικά του αρωματικά βότανα.

Να κάνω τρυφερό σεξ με την ''D''στο βουνό, ανάμεσα στα αρωματικά βότανα, στα πειράγματα, και στα κελαηδίσματα  των πουλιών με στρώμα την βλάστηση του βουνού. Ζήσε τον ερωτά σου στο βουνό, έχει άλλη γεύση. 

Να ζωγραφίζω τα γυμνά μοντέλα -εννοείται γυναικών -εκτός από το ατελιέ μου, και στη φύση, εκεί όπου τα χρώματα γίνονται πιο ρεαλιστικά και υπάρχει η πιθανότητα να ''συλλάβεις'' το τέλειο αποτέλεσμα κ.ο.μ.

Να παρατηρώ επίσης τα σαρκώδη χείλη των γυναικών που εκφράζουν την ερωτική τους διάθεση, καθώς επίσης και τα ωραία στητά και σφιχτά στήθη τους που διαλαλούν των ερωτισμό τους.

Να συναντώ ανθρώπους δοτικούς και απονήρευτους που σε κάνουν να νιώθεις πως ο χρόνος που περνάς μαζί τους περνάει πολύ γρήγορα.

Ν' ακούω ξανά και ξανά το C.D. EMPEROR πέμπτο κονσέρτο με τις θε'ι'κές μουσικές του Μπετόβεν στο αρχηγείο και αργά το βράδυ με ακουστικά στην αυλή των θαυμάτων.

Να διαβάζω ξανά και ξανά την Ιθάκη του ΚΑΒΑΦΗ γιατί μ' αυτό το ποίημα επιθυμώ να με αποχαιρετήσουν οι φίλοι μου και οι συγγενείς όταν έρθει η ώρα να μεταβώ στη χώρα των Μακάρων.

Να βλέπω ανθρώπους που γελούν με την καρδιά τους και που όταν σε συναντούν δεν βαριούνται να σου πουν καλημέρα και καλησπέρα.

Να βλέπω την κατσαρόλα όπου η Δολέντσια μαγειρεύει τον κόκορα που μας έκανε δώρο η Λενάκη, το κόκκινο κρασί του Τρικαλιώτη, τον μεζέ που ετοίμασε η Δολέντσια για ορεκτικό και το φιλί της για επιδόρπιο έχοντας στο μυαλό της για μετά, τόνα τάλλο!!! που λένε και στο Κορωπάκι.

Μ' αρέσει πάρα πολύ το μεθυστικό άρωμα από τις φλαμουριές [τήλιο] που όταν είναι ανθισμένες μοσχοβολάει όλη η γειτονιά, μακράν το καλύτερο ρόφημα για το φθινόπωροχείμωνο κ.ο.μ. 

Μ' αρέσει να ακούω ώρες ατελείωτες την ιστορικό Μαρία Ευθυμίου ίσως την καλύτερη και συναρπαστικότερη δασκάλα που υπάρχει αυτή την περίοδο στην Ελλάδα. 

Να διαβάζω ποιήματα Χα'ι'κου των φίλων μου από την μακρινή Ιαπωνία.

Να προσπαθώ να πείσω την Νικολέτα και τ' άλλα παιδιά να διαβάζουν κάποια εξωσχολικά βιβλία την περίοδο του καλοκαιριού.

Να βλέπω τις τριανταφυλλιές με τα υπέροχα και αρωματικά τριαντάφυλλα, τις ορτανσίες, τις ζουμπο'ι'ες, τις βουκαμβίλιες, τις αστρομέριες, τις μπιγόνιες,  και τα υπόλοιπα λουλούδια της αυλής να συναγωνίζονται ποιο θα παρουσιάσει το καλύτερο αποτέλεσμα.

Να κάθομαι στην βεράντα περιμένοντας την Δολέντσια να σερβίρει το μεσημεριανό πάνω στο λινό τραπεζομάντηλο με τις πάντα υπέροχες και μυρωδάτες γεύσεις που αναστατώνουν τον ουρανίσκο.

Να μην βλέπω καθόλου, μα καθόλου!! τηλεόραση. 
Να περπατώ ξυπόλητος στο χώμα. 
Να ετοιμάζομαι για ταξίδι, γενικά και ειδικότερα για το Παρίσι, την Ιαπωνία, τη Νότια Αφρική, τη Νάξο, το Πήλιο. 
Να βλέπω έργα στον κινηματογράφο. 
Να μην θέλω να τελειώσει ένα καλό βιβλίο που διαβάζω. 
Ν' ακούω τη βροχή και ειδικότερα όταν μεσολαβούν τσίγκια όπου οι ήχοι σε μεταφέρουν σε συναυλιακό χώρο. 

ΕΠΙΚΟΥΡΟΣ + ΕΠΙΚΟΥΡΟΣ

Νά περιμένω αγαπημένο μου πρόσωπο στο αεροδρόμιο.  
To σπαγγέτι Μπολονέζ με ειδική σάλτσα που ετοιμάζει ο Fuji Tomo Kazu.  
Να γράφω τις σκέψεις μου με την ελπίδα πως κάποια στιγμή κάποιο εγγόνι μου θα τις διαβάσει. 
Ν'ανακαλύπτω καινούργιες μουσικές. 
Να παρακολουθώ ενδιαφέρουσες παραστάσεις στην Επίδαυρο, και στο Ηρώδειο. 
Να περπατώ στο Παρίσι και στο Λονδίνο ώρες πολλές. 
Να κάθομαι σε κάποιο πάρκο τους και να διαβάζω ένα βιβλίο. 
Να ταξιδεύω με τρένο, όχι του ΟΣΕ. 
Η Λέσχη του Δίσκου, στην Στοά της Όπερας, Ακαδημίας 57, στην Αθήνα
Τα Μπριζολάκια του Τέλη, στην οδό Ευριπίδου 86, κοντά στη Πλατεία Κουμουνδούρου, Αθήνα. 
Η Ταβέρνα το Μανιτάρι στη Λίμνη Πλαστήρα. 
Το Μεζεδοπωλείο ''ΤΑ ΙΜΙΑ'' στα Τρίκαλα-Δροσοπηγή
Να φαντάζομαι. 
Να ονειρεύομαι. 
Να δοκιμάζω
Να προσεύχομαι. 
Ν' ακούω την 9η του Μπετόβεν. 
Το Cabernet Sauvignon του Χατζιμιχάλη. 
Να παρατηρώ. Να σημειώνω.


Και να αναπλάθω ιστορίες
Να περνάω ώρες σε βιβλιοπωλείο, και ειδικότερα στο βιβλιοπωλείο ''Φωταγωγός''. 
Μ' αρέσουν όλα τα βιβλία των εκδόσεων ''ΤΟ ΡΟΔΑΚΙΟ''  
Τι ωραία που ήταν παλιά, όταν παίρναμε το κυριακάτικο φαγητό μας στον φούρνο, Αρνάκι με πατάτες, Αρνάκι γιουβέτσι σε γάστρα, Γεμιστά - ντομάτες, πιπεριές. 
Το λευκό τραπεζομάντηλο. 
Λινές πετσέτες στο τραπέζι. 
Το νερό σε ασημένια κανάτα.
 Σε έναν ερημικό κι απάνεμο κολπίσκο, κάπου στην Ελλάδα, μόνος, να κάνω πως ψαρεύω.  
Η 5η του Μάλερ. 
Η όπερα Don Giovanni του Μότσαρτ. 
Να ταξιδεύω με τον Ηγέτη, τον Τζιμ Άνταμς, την Μελισσάνθη και την Λόλα, όπως παληά στο Παρίσι, Θεέ μου πόσο όμορφες στιγμές είχαμε ζήσει, πόσο τυχεροί ήμασταν. 
Να ταξιδεύω στο Αιγαίο. Με το πλοίο, και με τη φαντασία μου. 
Τα πέτρινα σπίτια, με μεγάλη αυλή γύρω-γύρω. 
Κάθε τραγούδι του Χατζιδάκι. Μά κάθε... 
Να μπαίνω σε άγνωστους, επαρχιακούς δρόμους, κι' όπου με βγάλει. 
Να περπατώ πλάι σε ποτάμι, ή ρυάκι. 


Να πηγαίνω με τα πόδια από το σπίτι της Μόϊρας στο ΛΟΎΒΡΟ παράλληλα με τον Σηκουάνα.  
Το κερί στα κηροπήγια. 
Τα βότσαλα. 
Τα κοχύλια
Η άμμος. 
Το σταφύλι. 
Η Μαλαγουζιά (ποικιλία λευκού κρασιού) του Γεροβασιλείου.) 
Να φεύγω από την Ελλάδα. 
Να επιστρέφω στην Ελλάδα. Να απομακρύνομαι.  
Να διαβάζω, και να ξαναδιαβάζω το Μονόγραμμα του Ελύτη. 
Να βλέπω και να ξαναβλέπω τις ταινίες, ο ''Κύκλος των χαμένων Ποιητών'', και ο ''Ερωτευμένος Σαίξπηρ'' 
Να κάνω βόλτες σε λιμάνια, παρακολουθώντας όσα συμβαίνουν γύρω, και ειδικότερα στο λιμάνι του Λαυρίου όπου για πρώτη φορά συνάντησα τον Καπτάν Αλέξη όταν είχαν πιάσει λιμάνι για λίγες ώρες και ζήσαμε συγκλονιστικές στιγμές παρέα με τον ΒΥΡΩΝΑ και τον ΒΛΑΝΔΟ το στερεοφωνικό αντέχει ακόμα.


Τους ναυτεργάτες. Τους λιμενικούς. Τους γερανούς. Τα τσιπουράδικα στον Βόλο. Τα δελφίνια. 
Τα πετρόψαρα. Ο Δρόμος, του Μίμη Πλέσσα και του Λευτέρη Παπαδόπουλου. Τα τρένα που φύγαν. 
Το θυμάρι. Η φέτα Πίνδου. Τα Ζαγοροχώρια. Το adagietto από την 5η Συμφωνία του Μάαλερ. Όλα τα τραγούδια του Μάνου Λοίζου, του Κογιουμτζή - μά όλα. Η θάλασσα, υπό βροχή. Τα σκυλιά που έχουν λυπημένο ύφος, και κρέμονται τ' αυτιά τους.  Το θυμάρι. Η καλύβα του Μπάρμπα Θωμά, όπως την έχω στη φαντασία μου. Τα ήσυχα βράδια στην αυλή των θαυμάτων. Το χαμομήλι, και το τήλιο
Η Σουίτα αρ.3 του Μπαχ. Οι Γραμμές των Οριζόντων. Οι άνθρωποι που έχουν ευγένεια στο βλέμμα τους, άρα και στη ψυχή. Το ρυάκι.  Μια ζεστή αγκαλιά. Το βούτυρο Κερκύρας. Τα μανιτάρια πλευρώτους στο ''ΑΣΤΕΡΙ'' και όταν τα φτιάχνει η Δολέντσια με μαυροδάφνη και μπαλσάμικο.



Τα κάστανα όταν δεν είναι πολύ βρασμένα. Ο φίλος που είναι "εκεί", ακόμα κι όταν δεν τον θέλεις. Οι "Πολωνέζες" του Σοπέν.  Το χαμόγελο της κόρης μου. Να παίζω.  Να με αφήνω ήσυχο. 
Να φεύγω. Να επιστρέφω. Να βρίσκω κάτι που έχω χάσει. Να χάνομαι. Τα κυκλάμινα. Τα στραγάλια. Σύκο αποξηραμένο Ευβοίας, με ρίγανη και δάφνη.  Οι λεμονανθοί. Η σοκολάτα Υγείας Παυλίδη. Το Marmite σε ζεστό, άσπρο ψωμί, με βούτυρο.  Όσα λιγοστεύουν. Οι τριανταφυλλιές του Πηλίου την Άνοιξη. Τα καβουρδισμένα αμύγδαλα και φουντούκιαΟ ανεμόμυλοςΟ φάρος. Το καμπαναριό. Οι γαλλικές ταινίες. Ο ισπανικός χορός. Η Ελληνική κουζίνα. Οι αραβικές νύχτες. Η αμερικανική κάντρι μουσική. Τα κεράσια γιατί μου θυμίζουν τις ρόγες από κάποια υπέροχα στήθια γυναικών. Οι λίμνες με τα χρυσόψαρα. Τα νούφαρα. Οι ευγενικοί άνθρωποι που όπου και αν τους συναντήσεις είναι τόσο απαραίτητοι όσο και οι οάσεις στην έρημο.
Μ' αρέσουν υπερβολικά οι άνθρωποι που δεν ξεχνούν την καλοσύνη και την αγάπη που εισέπραξαν με αποτέλεσμα οι συμπεριφορές τους να είναι ελκυστικές και ανθρώπινες.



Η κούπα που με χάρισε η Sanna, και η κούπα που με χάρισε η Mie όπου ό,τι και αν πίνω εκεί παίρνει άλλη γεύση. Η πιο ζεστή αγκαλιά του μέγιστου παππουλάκου. Η κούνια που είχε φτιάξει ο παππούς Νικόλας για τα εγγόνια του στο Γοργογύρι. 
Η ελιά στον κήπο μου. Οι νύχτες στη Νάξο και στο Πήλιο. Να προσπαθώ να κάνω σημαντικές αναρτήσεις στο Filomatheia blogspot. com για τους ελάχιστους έστω -αλλά εκλεκτούς- φίλους. Να φτιάχνω κυροπήγια με την κόρη μου, και να μου δίνει ιδέες για ξυλόγλυπτα κ.ο.μ. ΟΙ αναγνώσεις των αρχαίων κειμένων, και ειδικότερα του αδικημένου Επίκουρου, καθώς επίσης και του πλέον αδικημένου τον ΕΦΙΑΛΤΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ.
Το πολύ καλό περιοδικό ''Επιλογές'' που δυστυχώς δεν κυκλοφορεί πια. Οι λέξεις του Καζαντζάκη. Τα λινά τραπεζομάντηλα. Οι κρυστάλλινες κανάτες. Το βιβλιοπωλείο "Καλειδοσκόπιο" στο Κορωπί. 
Τα ζυμαρικά De Cecco. Ο μουσακάς όπως τον φτιάχνει η Λόλα, μόνο με μελιτζάνες, κιμά, μπεσαμέλ και μια κρούστα από φρυγανιά από πάνω. Τα φύλλα τα φθινοπωρινά.


Τα ήσυχα βράδια παρέα με τους ήρωες των βιβλίων μου. Τα άνετα παπούτσια. Τα ραδιόφωνα που έχουν καλό λόγο, και που δυστυχώς είναι λίγα Ο ντοματοπελτές Ομοσπονδία, και Κύκνος. Ο κόλιανδρος με την ελιά.  Το κόκκινο κρασί, Guardian Peak, ποικιλίας Syrah 62%, Mourvedre 26% και Grenache 12% από τη Νότια Αφρική, από τον οινολόγο Jean Engelbrecht και τον γκόλφερ Ernie Els. 
Η καστανόσουπα τα Χριστούγεννα. Το κορυφαίο ταξίδι στο Παρίσι το 2008 με την Dream Team. To ταξίδι των ονείρων μας στο ακρωτήρι της καλής ελπίδας το 2006. Τις θεϊκές βραδιές που έζησα στην αυλή των θαυμάτων το 2006, και το 2007 και το 2010. Τη μαγευτική ανάβαση τον Αύγουστο του 2010 και το 2018 στο ''Τρύπιο Λιθάρι'' με την αξέχαστη παρέα των 21 μελών. Τους υπέροχα γλυκούς οφθαλμούς χαρισματικών πλασμάτων. Τα ιστολόγια που έχουν ποιότητα όπως το Filoftero του κ. Μιχαηλίδη. Τον αγαπημένο φίλο και δάσκαλο Θάνο Καρρά. Τον πρύτανη της ηλεκτρολογίας Theo-πόντιο Σεχίδη. Tα τότε δραστήρια ιδρυτικά μέλη της Λογοτεχνικής Ομάδας Γοργογυρίου, Τ,Ζ,Σ,Ε,Α,Κ,Α,Μ,Θ.

Την κρεμυδόσουπα του Πεπέ, και το προδόρπιο των Θεών. 
Τα ποιήματα ''Αργοπεθαίνει όποιος'' και το ''Σώπα μη μιλάς''. To τσέλλο. Η βόλτα στον παραλιακό δρόμο στον Αη Γιάννη στο Πήλιο. Να στολίζω την αυλή των θαυμάτων για τις διάφορες εκδηλώσεις και να υποδέχομαι καλούς και αξιόλογους φίλους. Να σκέφτομαι  την χρυσή εποχή της ΟΚΡΑ 1999-2004. Τα χρώματα που αλλάζουν τις μορφές στους πίνακες ζωγραφικής του Πεπέ.
 Την παρότρυνση της ''άτακτης
 φωνούλας''. Τα ποιήματα που δεν τελειώνουν. Τα Γαλλικά μακαγόν! στο la dure. Ο δυόσμος στα κεφτεδάκια, στα ντολμαδάκια και στα γεμιστά. Η πρώτη σταγόνα της βροχής. Το άγγιγμα δροσερού αέρα μες το κατακαλόκαιρο. Οι ευγενικοί, και χαρισματικοί άνθρωποι που δυστυχώς έχουν αρχίσει να λιγοστεύουν επικίνδυνα.  Να βλέπω τα τραίνα στο Φαρ Ουέστ να περνούν και να πλάθω με το μυαλό μου ιστορίες με ήρωες τον ΤΖΙΜ ΑΝΤΑΜΣ, ΤΟΝ ΠΕΠΙΤΟ, ΤΗΝ ΝΤΙΑΝΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΤΣΙΠΙΡΙΠΟ.



Οι πίνακες του κορυφαίου ζωγράφου Fuji Tomo Kazu. Τα βιβλία που έχω ξαναδιαβάσει παραπάνω από 1 φορά. Η κηπουρική. Οι μακρές τηλεφωνικές αναλύσεις επί παντός με τον φίλο μου τον σοφό Γεώργιο. Η αίσθηση του αέρα επάνω στο σώμα μου που μου θυμίζει το πρώτο ερωτικό χάδι. 
Η ελληνική, χωριάτικη σαλάτα. Η αναμονή στο αεροδρόμιο όταν πρόκειται να έρθει από τη ΝΟΤΙΑ ΑΦΡΙΚΉ η δίδυμη αδερφή μου. 
ΟΙ αναγνώσεις βιβλίων, βλεμμάτων, προσώπων, κειμένων κ.ο.μ. Τα ιδρυτικά μέλη της ΛΟΓ που έχω κλείσει για πάντα στην καρδιά μου ως μνήμη. Το τραγούδι του Μάριου Φραγκούλη ''τον εαυτό του παιδί''. ΟΙ μοναδικές βραδιές που ζούμε όταν μαζευόμαστε ως ΟΚΡΑ στο χωριό. 


 Να κοιμάμαι και να ξυπνώ με βροχή. Να σε φαντάζομαι. Να σε επινοώ. Να σε κρατώ. Τα χάλκινα κουζινικά σκεύη. Το χαλλούμι - ίσως το ωραιότερο τυρί στον κόσμο, αρκεί να είναι με αιγοπρόβειο γάλα ψημένο στα κάρβουνα. 


Τα όμορφα βράδια που ζήσαμε μαζί με τις καλότχιες, και τον Gorgojiola στην κιθάρα στο λόφο ''Στιάρι''.  Ο πλατύφυλλος Βασιλικός, και γενικά όλοι οι βασιλικοί. Το γιασεμί. Η γεμιστές πιπεριές και ντομάτες αλά Δολέντσια. Το βραστό καλαμπόκι με βούτυρο. Τα ανεπανάληπτα σε γεύση ντολμαδάκια της Dolenthias. O Κεφαλοπόταμος. Η αφωσίωση των ευλογημένων φίλων Denice, kai Derrick. Την ταβέρνα η ''Ναξιώτισσα'' στη Νάξο με τα πεντανόστιμα φαγητά, και τις τεράστιες μερίδες. Οι μικροί, ανώνυμοι καταρράκτες. Το piano conserto no. 22k23 του Μότσαρτ. Ο πανέμορφος κήπος της Dolenthias με τα πιο αρωματικά τριαντάφυλλα της Αθήνας. Το μνημειώδες έργο του Γ. Ψυχουντάκη, ΙΛΙΑΔΑ και ΟΔΥΣΕΙΑ, καθώς επίσης και η ΟΔΥΣΣΕΙΑ ΤΟΥ ΓΚΑΝΑ. 

Το γεμάτο αρώματα κρασί του Μεγαλοπατρός Γογούλη. Το piano sonatas No 7, 15, 17, k 18 του ΜότσαρτΤο violin ConcertosNo 2 kai 5. To Consertos for 1,2 and 3 Violins του J.S.BACH me ton Janos Rolla. Η συνέπεια, το ήθος, και η ευγένεια στους αξεπέραστους Ιάπωνες φίλους μου. Ο μικρός Επίκουρος της Μαριανθούλας μου, και του Εύαγγελου. Η πάντα σημαντικές συνομιλίες με τον εξαίρετο φίλο απ' το Στρατό Παναγιώτη Λαδιά. To πράγματι κορυφαίο ποίημα που έγραψε για το Γοργογύρι ο Παναγιώτης. Η ποίηση ως νότα ύπαρξης, και δημιουργίας. 
Οι φωλιές των πουλιών, αυτά τα αρχιτεκτονικά θαύματα των αγαπημένων πλασμάτων του Δημιουργού. Το κατάστρωμα στα πλοία όταν ο καιρός είναι καλός. Όλα τα Κουαρτέτα Εγχόρδων του Μπετόβεν, μα κυρίως τα Ύστερα, και κατά προτίμηση σε ερμηνεία από το Quartetto Italiano. Το piano concerto ''Emperor'' του Μπετόβεν. Τα φύλλα, τα φθινοπωρινά. Η ευγένεια της
 Διώνης, του Ραφαηλάκου, της Μυρτώς, της Άλκηστης. Η αρχοντιά της Κοντεσίνας Ηρώς. 

 Ένα μεγάλο τραπέζι, μεσημεριανό, στρωμένο με λευκό τρπαεζομάντηλο και με αγάπη. Και γύρω από αυτό, οικογένεια και καλοί φίλοι. Το γιουβέτσι, το κανονικό, με αρνί, μοσχάρι και κριθαράκι - όχι το κριθαροτό! Η παράδοση που τηρείται χωρίς να διαφημίζεται. Οι ιστορίες που αναδεικνύουν τις αληθινές αξίες των ανθρώπων και της ζωής. Η φυσική ευγένεια. Τα καθαρά ρούχα. 
Τα καθαρά χέρια.  

Ποτήρια κρυστάλλινα, σκαλιστά. Η μυρωδιά του καφέ το πρωί. ΟΙ επισκέψεις στα Μουσεία, στην Αρεοπαγίτου, στην Πνύκα, στην Συνοικία των Θεών [Πλάκα]. Η τακτική επικοινωνία με υπέροχους φίλους ανά τον κόσμο. Να επισκέπτομαι ξανά και ξανά την Νταμούχαρη στο Πήλιο με τα γραφικά ταβερνάκια στον μαγευτικό κόλπο. Τους ανθρώπους που έχουν λόγο και μπέσα. 

Τις γυναίκες ως συνεχιστές της ύπαρξής μας, και ειδικότερα αυτές που είναι χαρισματικές, ελκυστικές, γλυκοφθαλμούσες, ερωτικές, ευγενικές, και κυρίως αυτές που συνεχίζουν να κρύβουν μέσα τους εκείνο το κορίτσι που ζηλεύουν οι Μούσες, οι Νύμφες και τα ξωτικά. Η επίσκεψη στο μοναδικό ORSAY του Παρισιού. 
Ο φούρνος μαγεία στην οδό Shamps Demar sto σπίτι της Φιλόξενης MO'I'RAS. Η ανεπανάληπτη υποδοχή απο την Μόϊρα με  την ΜOET! στον πύργο του AIFEL to 2008.

Tα ακριβά μου φιλαράκια Βασουλίνο και Γιάννη που είναι πάντα παρόντες με την καλοσύνη τους και τον γλυκό τους λόγο.

Αsta Lavista Amigos. With Love Επικούρειος Πέπος.